Όπου υπάρχει Ελληνισμός

Ο Eλληνισμός δύναται να φυτρώσει και να ριζώσει σαν αγριόχορτο στα πέρατα της γης. Αυτό το ταξίδι των Ελλήνων στο «Νέο Κόσμο», περιγράφει εκπληκτικά και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με το τραγούδι του «Στην Αμερική».

Για αυτό το λόγο, η Ελλάδα με τις Πρεσβείες και τα Προξενεία προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της και την ομογένεια ανά τον κόσμο.

Μία από τις πτυχιούχους υπαλλήλους διοικητικών και προξενικών υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών είναι και η Φλώρα Καλογήρου από το Βελεστίνο. Νομικός και μητέρα τεσσάρων παιδιών, η οποία από το 2002 γυρνά μαζί με τον συνάδελφο σύζυγό της την υφήλιο, όπου υπάρχουν Έλληνες. Μοναδικό διάλειμμα στο ταξίδι τους ανά τον κόσμο υπήρξε η περίοδος 2014-18, όπου εργάστηκαν στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών στην Αθήνα.

Από το 2018 εργάζεται στο Γενικό Προξενείο του Τορόντο, στον Καναδά. Η ίδια δέχτηκε να μας μιλήσει για τις εμπειρίες της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μεταφέροντάς μας νοητά σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στα πολύ όμορφα αλλά και πολύ άσχημα αυτού του κόσμου.

Συνέντευξη στον Φοίβο Παπαγεωργίου

Ποιο είναι το αντικείμενο της εργασίας σας;

Είμαι πτυχιούχος υπάλληλος διοικητικών και προξενικών υποθέσεων και ως κλάδος αποτελούμε το διοικητικό «πρόσωπο» της Ελλάδας στο εξωτερικό σε ο, τι αφορά ληξιαρχικές, συμβολαιογραφικές και λοιπές διοικητικές πράξεις, όπως έκδοση ελληνικών διαβατηρίων και θεωρήσεων εισόδου σε αλλοδαπά διαβατήρια. Εξυπηρετούμε μια ευρεία γκάμα υποθέσεων και αποτελούμε το συνδετικό κρίκο της μητροπολιτικής Ελλάδας με τους Ελληνες ανά τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με την οικονομική διαχείριση και την έκδοση θεωρήσεων (βίζες) και ο σύζυγός μου με ληξιαρχικά γεγονότα (δηλώσεις γεννήσεων, γάμου και θανάτου Ελλήνων στο Τορόντο και την ευρύτερη περιφέρεια Οντάριο και Μανιτόμπα του Καναδά).

Πώς προέκυψε αυτός ο τομέας;

Από μικρή ήθελα να ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Με μάγευε η ιδέα να ταξιδεύω και να δουλεύω για την Ελλάδα στο εξωτερικό. Όταν δίναμε εξετάσεις στο Λύκειο διάλεξα την Γ’ Δέσμη. Έδωσα πανελλήνιες, πέρασα στην Νομική Αθήνας, πήρα το πτυχίο κι έκανα την άσκηση στην Εθνική Τράπεζα. Δικηγόρησα για λίγο στον Βόλο και το 2002 προκηρύχθηκαν θέσεις μέσω διαγωνισμού ΑΣΕΠ στο Υπουργείο Εξωτερικών, για τον κλάδο στον οποίο εργάζομαι μέχρι και σήμερα. Μού φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ως προοπτική και παρά το γεγονός ότι δεν αφορούσε το διπλωματικό σώμα αυτό καθ` εαυτό, είχε, παρόλα αυτά, μεγάλη σχέση με το αντικείμενο των σπουδών μου και τα όνειρά μου περί σταδιοδρομίας. Οι συμβολαιογραφικές και ληξιαρχικές πράξεις απαιτούν νομικές γνώσεις και εμπεριέχουν ενίοτε περίπλοκες διαδικασίες. Άλλωστε, ένα από τα προαπαιτούμενα προσόντα συμμετοχής στο διαγωνισμό ήταν και το πτυχίο της Νομικής μαζί με την άριστη γνώση ξένων γλωσσών, την οποία επίσης διέθετα. Το 2002 έδωσα λοιπόν εξετάσεις, πέρασα στο ΥΠΕΞ κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Νιγηρία- Λάγος

Με τον σύζυγό της, Λάμπρο Χριστοδουλόπουλο και φίλους στο Μπενίν της Αφρικής. Εικόνα από κεντρική αγορά

Η Νιγηρία ήταν ο πρώτος μας σταθμός με τον σύζυγό μου και συγκεκριμένα, το Λάγος, μία τεράστια μητρόπολη, η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής! Υπηρετήσαμε εκεί δύο χρόνια. Πλέον το προξενικό γραφείο έχει μεταφερθεί στη σημερινή πρωτεύουσα, την Αμπούτζα και οι Ελληνες του Λάγος εξυπηρετούνται από το Επίτιμο Προξενείο που έχει συσταθεί επιτοπίως.

Σαφώς, αποτέλεσε μία πολύ δυνατή εμπειρία. Βουτήξαμε κατευθείαν στα βαθιά. Είδαμε πραγματικά τι σημαίνει «Τρίτος Κόσμος» και δεν το λέω με διάθεση υποτίμησης. Ήταν μία πάρα πολύ μεταμορφωτική εμπειρία. Εκτίμησα πάρα πολλά πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα στον δυτικό πολιτισμό αλλά εκεί ήταν είδος πολυτελείας, όπως η παροχή ηλεκτρισμού ή νερού. Οι άνθρωποι εκεί, παρά την ανέχεια, το κακό σύστημα υγείας, τις μηδενικές παροχές από άποψη κρατικής βοήθειας, ήταν πάντα τόσο χαρούμενοι και χαμογελαστοί. Μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτοί είναι οι κανονικοί «Survivors», οι μαχητές της ζωής. Άντλησα χρήσιμα μαθήματα μέσα από το παράδειγμά τους. Μπορώ να πω πως η εμπειρία μας στην Αφρική μας έφερε σε επαφή με μία άλλη, πολύ διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που είχαμε ως τότε συνηθίσει. Το πρώτο διάστημα της παραμονής μου στη Νιγηρία πέρασα ελονοσία και αμοιβάδωση, νόσοι πολύ τυπικές για τη χώρα. Γενικά, πρέπει να προσέχεις τι τρως, εγώ για παράδειγμα στην αρχή αρρώστησα από μία σαλάτα που κατανάλωσα σε φιλικό σπίτι. Τα λαχανικά και τα φρούτα πρέπει να αποστειρώνονται με ένα ειδικό υγρό (Milton) σε λεκάνη πριν καταναλωθούν.

Μας είχε προετοιμάσει με εμβόλια και φάρμακα για το τι ενδεχομένως θα συναντούσαμε η τότε γιατρός του Υπουργείου, Πετρούλα Χατζηπανταζή, η οποία δυστυχώς δολοφονήθηκε κάποια χρόνια αργότερα στην Τανζανία κατά της διάρκεια μιας αποστολής. Άγνωστοι της επιτέθηκαν στο δρόμο με μαχαίρι για να της αφαιρέσουν την τσάντα...

Όσον αφορά την σχέση της Νιγηρίας με τον ελληνισμό, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ανακαλύφθηκε πετρέλαιο στο Δέλτα του Νίγηρα και πολλοί Έλληνες πήγαν να εργαστούν εκεί σε διάφορους τομείς. Από εκείνη την εποχή υπάρχουν κάποιοι Έλληνες που δραστηριοποιούνται στη ναυτιλία, τη βιομηχανία ή το εμπόριο ή ως διευθυντές πολυεθνικών επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες εκεί. Μην ξεχνάμε πως στην Αφρική η εργατική δύναμη είναι φθηνή.

Πλέον, η Νιγηρία δεν προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δουλειά σε σύγκριση με το παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ανοίγουν θέσεις και ευκαιρίες για απασχόληση σε πολυεθνικές οι οποίες έχουν αναπτυχθεί στην αφρικανική ήπειρο.

Από πλευράς ασφάλειας, η Νιγηρία αποτελεί την πιο επικίνδυνη χώρα μετά τη Νότιο Αφρική. Ακούγονται συχνά ειδήσεις για ένοπλες επιθέσεις, απαγωγές με λύτρα. Ειδικά στον Βορρά που είναι έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο και δραστηριοποιείται η τρομοκρατική φονταμενταλιστική οργάνωση Μπόκο Χαράμ, οι επιθέσεις, όχι μόνο σε λευκούς αλλά και ντόπιους, αποτελούν συχνό φαινόμενο. Απαγάγουν μαθήτριες από σχολεία και τις πουλάνε σε σκλαβοπάζαρα, σε εμπόριο σαρκός. Η κυβέρνηση δεν μπορεί ακόμα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την εγκληματικότητα.

Εμείς, τότε, είχαμε προσλάβει ιδιωτική ασφάλεια στο σπίτι μας. Μπροστά στο σπίτι κάθε λευκού υπάρχει κι ένα φυλάκιο, καθώς η φύλαξη είναι επιβεβλημένη.

Προσωπικά, δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ κάποιο πρόβλημα ασφάλειας, καθαρά και μόνο από τύχη. Υπήρξαν ωστόσο, περιπέτειες με άλλους Έλληνες, απαγωγές και ληστείες. Ως Προξενικό Γραφείο χειριζόμασταν αυτές τις υποθέσεις, όπως και τη μεταφορά τραυματισμένων που έπρεπε να μεταφερθούν σε ιδιωτικές κλινικές ή στο εξωτερικό για νοσηλεία, καθώς το υπάρχον κρατικό σύστημα υγείας ήταν ανεπαρκές.

Βραζιλία – Σάο Πάολο

Με φόντο το άγαλμα του «Χριστού του λυτρωτή». Αριστερά, η παραλία και το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο. Οι βραζιλιάνοι έχουν μέσα τους τη «χαρά της ζωής», όπως μας διηγείται η Φλώρα Καλογήρου.

Η αγαπημένη μου χώρα, το αγαπημένο μου πόστο! Με έχει εντυπωσιάσει αυτή η χώρα και την έχω μέσα στην καρδιά μου!

Η αλήθεια είναι ότι η Βραζιλία δεν προσφέρεται για μετανάστευση, εκτός αν υπάρχει «στρωμένο» έδαφος. Ακριβά ενοίκια, σχετικά υψηλές οι τιμές των προϊόντων, η ζήτηση για προϊόντα καλύπτεται εκ των έσω.

Κυκλοφορεί ένας μύθος για το πώς έφτασαν πολλοί Έλληνες στη Βραζιλία. Την περίοδο του ’60 πολλοί μπαρκάρανε με το πλοίο μέσω Ιταλίας. Ο πράκτορας τούς πουλούσε εισιτήρια για Αμερική κι έτσι πολλοί μετανάστες είχανε την εντύπωση πως θα πάνε στη Νέα Υόρκη... τελικά, όμως, αποβιβάζονταν στο λιμάνι του Σάντος ή του Ρίο ντε Ζανέιρο, στην Λατινική Αμερική! Πολλοί Έλληνες τότε αποφάσισαν να παραμείνουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους σε αυτή την όμορφη, εξωτική χώρα, ελλείψει άλλων εναλλακτικών επιλογών.

Αρκετοί εξ αυτών άνοιξαν από τότε βιοτεχνίες ενδυμάτων ή εστιατόρια που λειτουργούν ακόμη με επιτυχία.

Στο Γενικό Προξενείο του Σάο Πάολο καλούμασταν να εξυπηρετήσουμε μία μεγάλη ομογένεια. Οι περισσότεροι, όμως, ήταν τρίτης γενιάς. Δεν έχουν πια καλή γνώση των ελληνικών και είναι κάπως αποκομμένοι από την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας πλήρως αφομοιωθεί ως πολίτες στην Βραζιλία και τις πρακτικές της.

Ως πόλη, το Σάο Πάολο αντιμετωπίζει προβλήματα ασφάλειας, ωστόσο, ο πειρισσότερος κόσμος δεν είναι επιθετικός. Εμείς δεν βιώσαμε επιθετικότητα, τα εγκλήματα, άλλωστε, είναι πολύ «συγκεντρωμένα» σε συγκεκριμένες περιοχές.

Υπάρχουν συνεχώς, εντάσεις και συγκρούσεις στις φαβέλες και όποιος δεν μένει εκεί αποφεύγει να τις επισκεφτεί. Δεν τολμά εύκολα να μπει η ίδια η αστυνομία. Μόνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο είχε γίνει μία ανακωχή ανάμεσα στους ναρκέμπορους και την αστυνομία.

Σχετικά με τη γλώσσα, αναγκαστήκαμε να μάθουμε πορτογαλικά γιατί οι ντόπιοι σπάνια μιλούν αγγλικά.

Μού έκανε τρομερή εντύπωση πως η Βραζιλία έχει τη «χαρά της ζωής» στο DNA της. Ζει για το «τώρα» και δεν την ενδιαφέρει το αύριο. Όπως βλέπουμε το κέφι και το χορό στο καρναβάλι, αυτοί ζουν έτσι καθημερινά. Πάντα χαμογελαστοί, πάντα κεφάτοι. Γυναίκες και άντρες. Σου μιλούν στον ενικό με μια έμφυτη ευγένεια ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης κι επαγγέλματος.

Παράλληλα, αγαπάνε πάρα πολύ τα παιδιά. Το είδα αυτό και στην Αφρική αλλά στην Βραζιλία το συνάντησα σε πιο έντονο βαθμό. Όταν είχα γεννήσει τον πρώτο μου γιο, τον Φίλιππο, με σταματούσαν στο δρόμο και ήθελαν να δούνε το μωράκι. Η αλήθεια είναι ότι, μη γνωρίζοντας, απορούσα. Οι εκδηλώσεις των ανθρώπων όταν βλέπανε ένα μωρό ήταν απίστευτες. Λιώνανε, ήταν κυριολεκτικά γλυκύτατοι και σε παιδιά που δεν ήταν δικά τους!

Αυτό δείχνει και τη δομή της κοινωνίας. Θυμάμαι ένα έγκλημα στο Σάο Πάολο που αφορούσε ένα 10χρονο κοριτσάκι, το οποίο είχανε πετάξει από τον 16_οόροφο οι γονείς του. Οι δράστες αντιμετωπίστηκαν με μένος από τον τοπικό Τύπο. Η κοινή γνώμη δήλωνε απολύτως σοκαρισμένη από τη βιαιότητα και την απανθρωπιά της πράξης εκείνης. Άπαντες έκαναν λόγο για ανθρωπόμορφα τέρατα. Τελικά, οι γονείς καταδικάστηκαν σε 80 χρόνια φυλάκιση συν τις επιμετρήσεις των ποινών. Όταν βγήκε η καταδικαστική απόφαση όλοι «πανηγύρισαν». Μιλάμε για ένα μέρος στο οποίο διαπράττονται καθημερινά εγκλήματα αλλά το συγκεκριμένο αδίκημα αφορούσε ένα παιδί...

Η Βραζιλία δίνει πολύ μεγάλη σημασία στα παιδιά. Τα παιδιά αποτελούν για αυτούς της ενσάρκωση της αθωότητας και του μέλλοντος.

Γενικά, η Βραζιλία είναι μία πολυπολιτισμική χώρα. Εμπεριέχει μέσα της την κουλτούρα των Αφρικανών σκλάβων που μεταφέρθηκαν από την Αφρική τον 16ο – 18ο αιώνα ως σκλάβοι για τις απέραντες φυτείες του καφέ και της ζάχαρης αλλά και των αυτόχθονων του Αμαζονίου που εκτοπίστηκαν από τους Πορτογάλους αποίκους.

Κατάρ-Ντόχα

Στο Κατάρ βρίσκεις έρημο αλλά και... Βενετία. Με τον πατέρα της Ζήση και τα παιδιά της

Το Κατάρ αποτελεί το αντίθετο της ελευθερίας. Μιλάμε για μία φονταμεταλιστική κοινωνία. Ακολουθείται πολύ αυστηρά ο μουσουλμανικός κώδικας, η Σαρία και συγκεκριμένοι κανόνες συμπεριφοράς και ένδυσης όσον αφορά, κυρίως, τις γυναίκες.

Εκεί ζούσαμε κάπως περιορισμένα, η κοινωνική ζωή περιοριζόταν σε ξενοδοχεία και τεράστια κλιματιζόμενα πολυκαταστήματα (Malls), χειμώνα και καλοκαίρι. Το καλοκαίρι σκεφτείτε πως η θεμοκρασία αγγίζει τους 50 βαθμούς Κελσίου.

Το Κατάρ είναι η πρώτη χώρα σε παραγωγή φυσικού αερίου με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Οι πολυτελείς ουρανοξύστες, οι επαύλεις της ντόπιας οικογενειοκοκρατίας αλλά και τα στάδια που χτίστηκαν και χτίζονται ακόμη για τη φιλοξενία του Μουντιάλ, βασίστηκαν στην εκμετάλλευση εργατικού δυναμικού, υπό πολύ σκληρές συνθήκες, Ινδών, Νεπαλέζων, Κινέζων εργατών από τα πιο φτωχά στρώματα των χωρών προέλευσης. Τα στάδια χτίστηκαν κυριολεκτικά με αίμα, καθώς συνέβησαν και συμβαίνουν πάμπολλα εργατικά ατυχήματα λόγω της ζέστης και της αποπνικτικής ατμόσφαιρας.

Την περίοδο 2010-2014 η τότε Πρέσβειρα της Ινδίας διαμαρτυρήθηκε έντονα γιατί αντιμετώπιζε καθημερινά θλιβερά φαινόμενα επαναπατρισμού σορών Ινδών εργατών που σκοτώθηκαν σε εργατικό ατύχημα.

Έχουν γίνει άπειρες παρατηρήσεις από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Κατάρ, όπως και για την εκμετάλλευση των οικιακών βοηθών.

Όσο βρισκόμουν εκεί, οι Φιλιππίνες, λόγω των κάκιστων εργασιακών συνθηκών απαγόρευσαν προσωρινά την μετανάστευση στη χώρα Φιλιππινέζων οικιακών βοηθών λόγω των ακραίων περιστατικών βιαιότητας και κακομεταχείρισης.

Στο Κατάρ εργάζονται κυρίως Έλληνες που ήρθαν στη χώρα λόγω της οικονομικής κρίσης μετά το 2008. Έλληνες απασχολούνται και στο στενό περιβάλλον του Εμίρη. Αρκετοί γιατροί, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί. Ακόμα, πολλοί Έλληνες δραστηριοποιούνται στον κατασκευαστικό τομέα αλλά και σε άλλους τομείς επιχειρηματικότητας, όπως καφετέριες κι εστιατόρια.

Τώρα, όλα τα κατασκευαστικά έργα πλησιάζουν στο τέλος τους και δεν γίνονται άλλες προσλήψεις. Υπάρχει μία τάση «αραβοποίησης», με πρόσληψη ατόμων, κυρίως, από αραβικές χώρες.

Καναδάς - Τορόντο

Πάνω με τον σύζυγό της σε επίσημη εκδήλωση, κάτω στο Μάτσου Πίτσου. «Πρέπει να θέλεις τις προκλήσεις», τονίζει όσον αφορά τη δουλειά της. Δεξιά, οι καταρράκτες του Νιαγάρα που φωτίστηκαν με τα χρώματα της Γαλανόλευκης προς τιμήν των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821.

Είναι πολύ μεγάλη κοινότητα, μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες του κόσμου. Μόνο στο μητροπολιτικό Τορόντο, ζουν 160-170 χιλιάδες Έλληνες.

Ο Καναδάς αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη. Πολυπολιτισμική χώρα μεταναστών με ανοιχτή μεταναστευτική πολιτική. Είναι σχετικά εύκολο μέρος για εργασία. Ανοίγουν κάθε μέρα θέσεις εργασίας και μέσω της Πρεσβείας του Καναδά στην Αθήνα μπορεί να βγάλει κάποιος working VISA σε συγκεκριμένους κλάδους.

Στα αρνητικά της χώρας, συγκαταλέγονται οι πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες τον χειμώνα, όμως υπάρχουν οι ανάλογες υποδομές γιατί η οικονομία πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί. Οι δρόμοι είναι πάντα ανοιχτοί ανεξαρτήτως δυσμενών καιρικών συνθηκών.

Παρατηρείται την τελευταία δεκαετία αυξανόμενη ακρίβεια σε σχέση με τα ενοίκια και τις τιμές των ακινήτων. Η συνεχόμενη αύξηση των τιμών αποδίδεται στην αθρόα εισροή Κινέζων επενδυτών που «χτυπάνε» τις τιμές, κυρίως σε Τορόντο και Βανκούβερ.

Πιθανώς να μιλάμε και για «φούσκα» , όμως οι ίδιοι οι Καναδοί, κυρίως οι νεαροί, είναι πολύ δυσαρεστημένοι με την αύξηση του κόστους ζωής.

Υπάρχει μεγάλη, ωστόσο, κρατική μέριμνα για τα παιδιά και τις ευπαθείς ομάδες. Δωρεάν εκπαίδευση, αθλητισμός, υγεία και πολλές παροχές μέχρι την ενηλικίωση. Η Ανώτατη Εκπαίδευση,ωστόσο, σε κρατικά πανεπιστήμια απαιτεί καταβολή διδάκτρων της τάξεως των 10.000 δολαρίων Καναδά το χρόνο με φοιτητικά δάνεια.

Έχουμε μετανάστες τρίτης γενιάς αλλά και νέους μετανάστες με εξειδίκευση και προσόντα. Αυτή είναι η παραγματική «αιμορραγία», το brain drain που βιώνει η σύγχρονη Ελλάδα: διώχνει τα σπουδασμένα παιδιά της λόγω ανύπαρκτων επαγγελματικών προοπτικών.

Ο χειρισμός της πανδημίας από τη στιγμή που εκδηλώθηκε, ήταν ίδιος με της Ελλάδας, με απανωτά Lockdown, με αποχή από δραστηριότητες σε κλειστούς χώρους, με περιορισμούς στις μετακινήσεις (αλλά όχι με μηνύματα ή βεβαιώσεις). Οι έλεγχοι από την αστυνομία ήταν σποραδικοί.

Αυτή τη στιγμή έχουν χαλαρώσει πολύ τα μέτρα, άνοιξαν τα εμπορικά καταστήματα (αλλά όχι τα Malls), τα εστιατόρια (αλλά μόνο για έξω). Τα σχολεία παρέμειναν κλειστά το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς και λειτούργησε η τηλεκπαίδευση. Πέρυσι, στην αρχή της πανδημίας, οι σχολικές μονάδες έκλεισαν και δεν άνοιξαν ξανά. Φέτος, η σχολική χρονιά ξεκίνησε κανονικά τον Σεπτέμβριο μέχρι τα Χριστούγεννα, οπότε έκλεισαν για δύο μήνες περίπου συνεχίζοντας με τηλεκπαίδευση. Στη συνέχεια τα σχολεία άνοιξαν ξανά για ένα μήνα και από το Πάσχα είχαμε επιστροφή στην τηλεκπαίδευση.

Αλλά και στο Γενικό Προξενείο, αρκετός υπηρεσιακός χρόνος, από την αρχή της πανδημίας, κύλησε αναγκαστικά με τηλεργασία.

Θα πρέπει να συγχαρούμε σ`αυτό το σημείο την Ελλάδα για το εμβολιαστικό της πρόγραμμα και τη στρατηγική της, καθώς το σύστημα είναι εύκολα προσβάσιμο σε όσους επιθυμούν να κάνουν το εμβόλιο. Στο Τορόντο περιμέναμε πολύ καιρό μέχρι να μας καλέσει κάποιο εμβολιαστικό κέντρο. Ο Καναδάς είχε παραγγείλει μεγάλες ποσότητες εμβολίων αλλά οι παραλαβές, δυστυχώς, πραγματοποιήθηκαν με μεγάλες καθυστερήσεις εξαιτίας εξωγενών, κυρίως, παραγόντων.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, την τρανς ορατότητα, την πολιτική ορθότητα, την αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας στην καναδική κοινωνία. Οποιοδήποτε ομοφοβικό, χοντροφοβικό και γενικώς φοβικό/επιθετικό σχόλιο αποδοκιμάζεται και περιθωριοποιείται και ενίοτε επιβάλλονται αυστηρά πρόστιμα στους εκφραστές τέτοιων σχολίων.

Σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας, παρέχονται τόσα επιδόματα για τον κορωνοϊό σε βαθμό που μπορεί... να συμφέρει έναν εργαζόμενο να μην εργάζεται.

Πολύ σημαντική επίσης είναι η κρατική και επαρχιακή στήριξη των ανέργων, των άγαμων μητέρων και των πολυτέκνων, δομημένη σε μια βάση ρεαλιστικής πολιτικής στοχευμένης στο μέλλον.

Μέχρι και το Λύκειο παρέχονται πολλές ενισχύσεις για τα παιδιά και τις μητέρες, με βάση και τα εισοδηματικά κριτήρια.

Τι θα συμβούλευες στα νέα παιδιά που σε διαβάζουν και πιθανώς θα θελήσουν να ακολουθήσουν έναν παρόμοιο δρόμο;

Όσον αφορά τα προσόντα, είναι απαραίτητη η κατοχή πτυχίου πανεπιστημίου (Νομικής, Οικονομικών ή Παντείου), η άριστη γνώση αγγλικών και Η/Υ. Από άποψη προσωπικότητας, να είναι ανοιχτοί σε εμπειρίες κι ευπροσάρμοστοι. Να δέχονται τις προκλήσεις, να προσκαλούν τις προκλήσεις στη ζωή τους!

Αναμφίβολα, είναι ένα δύσκολο επάγγελμα και αν δεν σου αρέσουν οι μετακινήσεις, θα συναντήσεις υπαρξιακά προβλήματα στην πορεία. Προσωπικά, με έλκυαν πάντα οι εναλλαγές, οι νέοι προορισμοί κι εμπειρίες. Από μικρή επεδίωκα την επαφή με άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς και ως άτομο κυνηγούσα και κυνηγώ την διεύρυνση των οριζόντων. Όλα αυτά δεν θα μπορούσε να μου τα προσφέρει μία «στατική» δουλειά. Χρειάζεται να έχει κανείς την όρεξη να ταξιδέψει αλλάζοντας συνεχώς περιβάλλοντα και τόπους διαμονής με μια έμφυτη περιπετειώδη ορμή και περιέργεια.

Ίσως αυτό οφείλεται και στην καταγωγή και την παιδική μου ηλικία. Σκεφτείτε πως γεννήθηκα στην Ελβετία από Έλληνα πατέρα και Αυστριακή μητέρα. Το ένα παιδί μου γεννήθηκε στην Βραζιλία, το άλλο στο Κατάρ και τα δίδυμά μου στην Αθήνα. Παράλληλα, ο σύζυγός μου κατάγεται από την Λάρισα κι έχουμε Έλληνες κουμπάρους από την Αφρική και την Βραζιλία.

Μπορεί, ωστόσο, να είμαστε Πολίτες του Κόσμου αλλά η καρδιά μας χτυπά πάντα για την Ελλάδα, είναι η Ιθάκη μας.

Και πάντα εδώ θα επιστρέφουμε σαν τον Οδυσσέα!

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Όπου υπάρχει Ελληνισμός

Πιο διαβασμένα

ΜΟΥΣΙΚΟ ΒΑΓΟΝΙ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ