Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν μόλις έγινε η μεταμόσχευση. Είχα νέους πνεύμονες και ανέπνεα κανονικά. Μπορούσα να παίρνω βαθιές ανάσες, άρχισα να ξαναζώ. Ευτυχώς είχα γρήγορη ανάρρωση. Αρχισα να δοκιμάζω τον εαυτό μου. Να ανεβαίνω ατέλειωτα σκαλιά, να αναπνέω κανονικά  

Συγκίνηση, ενθουσιασμός, περηφάνια, αλλά προπάντων πίστη για ζωή είναι τα συναισθήματα, που έχουν κατακλύσει τη Λένα Πολυχρόνη από τα Κανάλια και όχι άδικα.

Εγινε γκράφιτι - σύμβολο σε ένα από τα κεντρικότερα Νοσοκομεία της χώρας, το Νοσοκομείο Νίκαιας, για να εκπέμψει το μήνυμα υπέρ της δωρεάς οργάνων.

Η 24χρονη σήμερα Λένα έπασχε από κυστική ίνωση. Πρόκειται για την πιο συχνή κληρονομική νόσο της λευκής φυλής με χαμηλό προσδόκιμο ζωής, που κάνει τον οργανισμό να εξασθενεί με τον καιρό και οι πνεύμονες φράζουν, με αποτέλεσμα οι πάσχοντες να χρειάζονται μερική και στη συνέχεια μόνιμη υποστήριξη οξυγόνου, προκειμένου να έχουν το ελάχιστο αντίστοιχο, που χρειάζονται για τα βασικά.

Απλές δραστηριότητες, όπως να ανέβουν μερικά σκαλιά, να αλλάξουν ρούχα ή να σταθούν όρθιοι για λίγο, μοιάζουν με τους άθλους του Ηρακλή.

Η Λένα έφτασε στο στάδιο της αναπνευστικής ανεπάρκειας. Πλέον η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση, μια παράταση ζωής ή μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει πιο ποιοτικά.

Ετσι, πριν από έξι χρόνια αναγκάστηκε να «ξενιτευτεί» από τα Κανάλια Μαγνησίας, όπου διέμενε με την οικογένειά της, για να υποβληθεί σε μεταμόσχευση πνευμόνων. Ο δότης, που βρέθηκε συμβατός, της χάρισε ξανά τη ζωή. Νοσηλεύτηκε σε θεραπευτήριο του εξωτερικού έχοντας πάντα στο πλευρό της άγρυπνο φρουρό τη μητέρα της που τη στήριξε στον αγώνα που έδινε και βγήκε νικήτρια.

«Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν μόλις έγινε η μεταμόσχευση. Είχα νέους πνεύμονες και ανέπνεα κανονικά. Μπορούσα να παίρνω βαθιές ανάσες, άρχισα να ξαναζώ. Ευτυχώς είχα γρήγορη ανάρρωση. Αρχισα να δοκιμάζω τον εαυτό μου. Να ανεβαίνω ατέλειωτα σκαλιά, να αναπνέω κανονικά», θυμάται.

Οπως λέει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η 24χρονη κοπέλα, χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να συνηθίσει τα νέα δεδομένα στη ζωή της. Τη βοήθησαν πολύ οι γιατροί, που την εκπαίδευσαν πώς να απολαμβάνει την καθημερινότητά της, και φυσικά η μητέρα της. 

«Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον δότη μου»

Η Λένα, όταν μιλά για τη διαδικασία της μεταμόσχευσης, εκφράζει στον υπέρτατο βαθμό την ευγνωμοσύνη, που νιώθει για τον άγνωστο δότη της.

«Κάθε κύτταρό μου ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη. Χάρη στον δότη μου είμαι ζωντανή και ζω καλύτερα από ό,τι πριν τη μεταμόσχευση. Ο δότης μου είναι το οξυγόνο μου. Του χρωστώ τη ζωή μου και ό,τι έχω καταφέρει να κάνω μέχρι σήμερα. Κουβαλώ ένα κομμάτι κάποιου άλλου ανθρώπου μέσα μου, όμως το νιώθω πιο δικό μου από τα δικά μου όργανα. Κάθε κύτταρό μου ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αυτόν άνθρωπο. Θα ήθελα να ξέρει με κάποιον τρόπο ότι συνεχίζει να ζει μέσα από μένα και ότι προσπαθώ να γελώ, να διασκεδάζω και να κάνω όμορφα πράγματα και για τους δυο μας. Αν μπορούσα να του πω κάτι, αυτό θα ήταν «έμαθα ξανά πώς να ανασαίνω μέσα από σένα». 

Οι δωρεές οργάνων και η ζωή

Σύμφωνα με την 24χρονη, η σωστή ενημέρωση είναι το κλειδί για τη διάδοση της δωρεάς, αλλά και της αποδοχής της από τον κόσμο. Οπως αναφέρει, η ενημέρωση για τη σπουδαιότητα της δωρεάς οργάνων πρέπει να αρχίζει από την παιδική ηλικία. «Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από ενήμερους και ευαισθητοποιημένους πολίτες» αναφέρει.

«Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως τα οφέλη της δωρεάς οργάνων είναι πολλά. Προσωπικά αναπνέω με τους πνεύμονες κάποιου άλλου. Κάθε φορά που ανασαίνω θυμάμαι ότι το χρωστώ σε κάποιον συνάνθρωπό μου. Ενας άνθρωπος μπορεί να σώσει μέχρι και οκτώ ζωές. Αυτό είναι ένα θαύμα, που δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε», συνεχίζει.

Ρίγη συγκίνησης για το γκράφιτι

Το γκράφιτι στον τοίχο του Νοσοκομείου της Νίκαιας αποτυπώνει τη Λένα Πολυχρόνη με ένα διάπλατο χαμόγελο αισιοδοξίας και ελπίδας. Η τοιχογραφία αποτελεί βασικό στοιχείο της εκστρατείας «Απεριόριστη ανάσα - Be a life donor» που ξεκίνησε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Κυστικής Ινωσης για να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες να γίνουν δότες οργάνων.

Σε ανάρτηση που έκανε η 24χρονη στην προσωπική της σελίδα στο facebook σε τόνο ιδιαίτερα συγκινητικό, που δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί το χαρτί, αναφέρει: «Το γκράφιτι κι εγώ: Πώς θα ένιωθες, αν έβλεπες το πρόσωπό σου αποτυπωμένο σ’ έναν τοίχο; Περίεργα, ίσως, όπως κι εγώ!

Συγκίνηση, ενθουσιασμό και περηφάνια με πλημμυρίζουν, που το πρόσωπό μου ταυτίστηκε με το πιο σημαντικό «κομμάτι της ζωής μου». Κυριολεκτικά.

Αναφέρομαι στη δωρεά οργάνων, στις μεταμοσχεύσεις και στους πνεύμονές μου, που κάποιος άγνωστος μου χάρισε. Από τότε έμαθα να ζω κι όχι απλά να επιβιώνω. Να απολαμβάνω τη ζωή, όχι μόνο να αντέχω.

Αυτό που κάνει το γκράφιτι ακόμη πιο ξεχωριστό, για μένα, είναι πως η πρωτότυπη φωτογραφία είναι η πρώτη που «τραβήξαμε» με τον Πανελλήνιο Σύλλογο Κυστικής Ινωσης, σε τραγελαφικές συνθήκες. Το είχαμε διασκεδάσει. Εκτοτε, ακολούθησαν πολλές άλλες δράσεις!

Η τοιχογραφία αποτελεί βασικό στοιχείο της εκστρατείας «Απεριόριστη ανάσα - Be a life dono» και βρίσκεται στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, στην Αθήνα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους εμπλεκόμενους. Μεγάλη η τιμή!

Τώρα, πάμε για τις επόμενες μάχες! Είμαστε έτοιμοι!».

Οι φορείς που στήριξαν την πρωτοβουλία

Η πρωτοβουλία του Πανελληνίου Συλλόγου Κυστικής Ινωσης αναλήφθηκε σε συνεργασία και υλοποίηση του δικτύου ενδυνάμωσης ανθρώπων με ορατή και αόρατη αναπηρία «Humane». Επίσης τελεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων και την υποστήριξη της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Εργου «Αιγέας» και της Vertex Pharmaceuticals. H τοιχογραφία σχεδιάστηκε από τη Humane, υλοποιήθηκε από την Urban act και τον καλλιτέχνη same84, με υποστηρικτές τη flame & drone photography.

Βάσω Κυριαζή - Ταχυδρόμος