Διανύουμε ήδη αρκετά χρόνια εν μέσω κορωνοϊού: μια πανδημία που έχει αλλάξει ριζικά τις συνήθειές μας, την εργασία μας, την εμφάνισή μας, την ύπαρξή μας ολόκληρη σε ολόκληρη απανταχού την υφήλιο. Καταιγιζόμαστε καθημερινά από χιλιάδες πληροφορίες περί της συγκεκριμένης ασθένειας, μεταλλάξεις, κρούσματα, διασωληνώσεις, θάνατος. Ποιες μπορεί λοιπόν να είναι οι εν λόγω διαστάσεις και επιπτώσεις της πανδημίας αυτής σε ψυχολογικό επίπεδο σε μια κοινωνία που δειλά- δειλά έκανε μόλις τα πρώτα της βήματα έξω από μια εξίσου δύσκολη οικονομική αλλά και εξίσου βαθιά κοινωνική κρίση;

Μοναξιά, απόγνωση, φόβος, θάνατος, αποξένωση είναι ίσως οι πρώτες-πρώτες σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μας μετά από ένα σύντομο brain- storming που θα έκανε ο οποιοσδήποτε από εμάς. Η μια καραντίνα διαδέχεται την άλλη, περιοριστικά μέτρα, πολίτες που αγανακτούν, εμβόλιο, το φάρμακο της επιστήμης και οι αντιεμβολιαστές. Ναι, είμαστε πλέον σε μια κοινωνία που διαρκώς και διακαώς διχάζεται, ενώ τα ΜΜΕ σπεύδουν να αναπαράγουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή που δεν είναι άλλος από τον θάνατο. Θρηνούμε ήδη χιλιάδες θύματα του κορονοϊού με ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίζονται και ο πόνος είναι αβάσταχτος. Οι ΜΕΘ έχουν ήδη γεμίσει και το εθνικό σύστημα υγείας στενάζει και ασφυκτιά χωρίς να μπορεί πλέον να ανταποκριθεί αποτελεσματικά. Υποτροπές, κορυφώσεις, αρνητικά ρεκόρ, μεταλλάξεις.

Κι ο covid μας "κόβει" το πρόσωπο "που άλλο δε θέλαμε σ’ αυτή τη ζωή παρά να το κρατήσουμε καθάριο κι αδιαίρετο", επιβάλλοντας παντού μάσκα. Κι ο covid μας "κόβει" τους φίλους, τις παρέες, τις γλυκές εκείνες παλιές και νοσταλγικές συντροφιές, όπου ο άνθρωπος γινόταν ο κοινωνός του συνανθρώπου του κι όλοι μαζί οι κοινωνοί μιας ζωής που έχει πλέον αλλάξει ριζικά και ίσως ποτέ ξανά δεν θα είναι η ίδια πια.

Ο covid "κόβει" τις συνήθειες ακόμα και στα μικρά παιδιά, χωρίς να κάνει διακρίσεις ούτε κι εκεί, απεναντίας μεταλλασσόμενος επανέρχεται κάθε φορά δριμύτερος απειλώντας ακόμα και τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα και αδιαφορώντας για τη μέγιστη ανάγκη για κοινωνικοποίηση και ενεργοποίηση μέσα από την ομάδα των συνομηλίκων.

Μόνη ελπίδα διαφυγής για όλους; Η τηλεόραση, το τάμπλετ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέσα από τις νέες "υποσχόμενες" μορφές φιλίας που προτείνουν και συνάμα παροτρύνουν. Ναι, γίναμε πλέον όλοι έρμαια μιας οθόνης που καθορίζει τη ζωή και την ύπαρξή μας γιατί έξω και πέρα από αυτή παραμονεύει αδυσώπητα ο θάνατος.

Ζούμε στην εποχή του covid που "κόβει" τον διάλογο και την ελεύθερη βούληση μεταξύ των ανθρώπων και ενισχύει πλέον τη βία: βία ενδοοικογενειακή, εργασιακή, μπούλινγκ.

Ναι, αναμφισβήτητα η ανθρωπότητά μας έχει ξαναζήσει πανδημίες κι έχει επιβιώσει δριμύτερη μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία. Ο άνθρωπος μπόρεσε και βγήκε νικητής μέσα από όλη αυτή τη φενάκη που τον ταλάνισε ξανά και ξανά ανά τους αιώνες. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να σταματήσουμε τις δυσάρεστες ψυχολογικές επιπτώσεις του κορονοϊού δίνοντας νέες διαστάσεις στην ύπαρξή μας. Είναι η δύναμη εξολοκλήρου στο χέρι του ανθρώπου που "κόβει" τα δεσμά και απελευθερώνεται επιτέλους από κάθε covid. Ας επαναπροσδιορίσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με ένα περπάτημα κι έναν καφέ στο χέρι, το χέρι αυτό που θα μας τραβήξει ψηλά και θα μας λυτρώσει δίπλα στην αρμονία της φύσης, καθώς άνθρωπος και περιβάλλον είναι δυο έννοιες που αλληλοσυνδέονται, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξαρτώνται.