Γράφει η Άννα Μαρία Παπαδημητρίου – Κλειδωνάρη*

Η ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Βόλου είναι πλέον γεγονός. Αυτή η προοπτική δεν αιφνιδιάζει, δεδομένου ότι ο εκσυγχρονισμός και η περαιτέρω ανάπτυξη ανάλογων μεταφορικών υποδομών, απαιτούν σοβαρές επενδύσεις, τις οποίες το κράτος αποφεύγει, συνήθως, να υλοποιήσει.

Μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού και τον επικείμενο έλεγχο από το Ελεγκτικό Συνέδριο, το 67% των μετοχών του Οργανισμού Λιμένος Βόλου ΑΕ περνά στα «χέρια» του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης, ιδιοκτησίας Ιβάν Σαββίδη, που αναλαμβάνει να δημιουργήσει τις προοπτικές ανάπτυξης του λιμένα Βόλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και την ανάπτυξη ολόκληρης της Μαγνησίας

Προφανώς, δηλαδή, η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού δεν δρομολογεί μόνον την αλλαγή του ιδιοκτήτη. Προϋποθέτει αυτή η αλλαγή και την δέσμευσή του σε ένα επενδυτικό Μasterplan, το οποίο θα παρουσιάζει τις επενδύσεις, που θα πραγματοποιήσει σε έναν πενταετή χρονικό ορίζοντα, ώστε το λιμάνι:
-Να γίνει περισσότερο αποδοτικό με επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες
-Να αποκτήσει νέες υποδομές ελλιμενισμού,
-Να εκσυγχρονίσει τις υφιστάμενες,
-Να ενισχυθεί με μηχανολογικό εξοπλισμό νέας τεχνολογίας
-Να αυξήσει την «εμπορευσιμότητά» του.
-Να αποτελέσει πόλο προσέλκυσης νέων, παραγωγικών, επενδυτικών πρωτοβουλιών

Με άλλα λόγια, να γίνει το τρίτο μεγάλο λιμάνι της χώρας, με όρους ανταγωνιστικής λειτουργίας, ώστε να προσφέρει αποτελεσματικές υπηρεσίες στους πελάτες του, να διεθνοποιηθεί στις αγορές και να καταστεί ένας σοβαρός «αναπτυξιακός πνεύμονας» για την Θεσσαλία.

Άλλωστε, το λιμάνι του Βόλου έπαιξε αυτόν τον αναπτυξιακό ρόλο στο παρελθόν, με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο και υπήρξε σημαντικότατος παράγοντας στην οικονομική εξέλιξη όλης της Περιφέρειας.

Είναι αυτονόητο ότι ο ιδιώτης επενδυτής επιδιώκει κέρδος, τοποθετώντας τα κεφάλαιά του σε μία τέτοια επένδυση. Στην οικονομία της αγοράς, αυτή η επιδίωξη είναι κατανοητή και απόλυτα θεμιτή. Ωστόσο, θα πρέπει να έχει κατά νου ότι:

1.Το λιμάνι είναι μέσα στην πόλη. Δηλαδή, δεν είναι μία υποδομή αποκομμένη από το πολεοδομικό συγκρότημα, αλλά μάλλον, πλήρως αστικοποιημένη. Αυτό σημαίνει, ότι δίπλα στο λιμάνι ζουν οικογένειες, αναπτύσσονται δραστηριότητες, κυκλοφορούν άνθρωποι. Η συνύπαρξη αυτή απαιτεί σεβασμό. Σεβασμό στο περιβάλλον, σεβασμό στην ανθρώπινη υγεία, σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Η τοπική κοινωνία, για να δώσει την συναίνεσή της στην επένδυση απαιτεί το αυτονόητο: Ένα «Πράσινο» Λιμάνι, με λειτουργία περιβαλλοντικά ουδέτερη και με σύγχρονες υποδομές.

2.Οι χρήσεις του λιμανιού θα πρέπει να σέβονται την ασφάλεια των κατοίκων και των περιουσιών τους. Όσες φορές οι χρήσεις του λιμανιού έδειχναν σεβασμό στους πολίτες, η συνύπαρξη ήταν αρμονική. Αναταράξεις προέκυπταν όταν ο σημερινός ιδιοκτήτης είχε την καταχρηστική δυνατότητα, ως ελέγχων και ελεγχόμενος, να βγαίνει εκτός ορίων. Η ιδιωτικοποίηση αναφέρεται σε σοβαρή επένδυση μακροπρόθεσμης απόδοσης και όχι σε ευκαιριακή «αρπαχτή». Δηλαδή, η νέα ιδιοκτησία θα πρέπει να λάβει υπόψη της, αυτούς τους κανόνες σεβασμού και να αποφύγει τις «αρπαχτές» με δήθεν "επενδύσεις L.N.G., που όχι μόνο δεν «περιποιούν τιμή», αλλά και εγκυμονούν κινδύνους κοινωνικών συγκρούσεων.

Η κοινωνία μας θέλει επιχειρηματίες και επενδυτές, θέλει βιώσιμες και σύγχρονες υποδομές, θέλει ένα σύγχρονο, ανταγωνιστικό, κερδοφόρο «πράσινο» λιμάνι στο Βόλο.

*Η Άννα Μαρία Παπαδημητρίου – Κλειδωνάρη είναι δικηγόρος, δημοτική σύμβουλος Δήμου Βόλου και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Π.Ε. Μαγνησίας με τον συνδυασμό «Πρωτοβουλία» με τον Δημήτρη Κουρέτα