Στην σύσκεψη μίλησαν η Κατερίνα Βεζύρη, μέλος του Τμήματος Υγείας – Πρόνοιας της ΚΕ, και η Χρυσούλα Καρμπά, δρ. ψυχολόγος, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων Εκπαιδευτικού και Βοηθητικού Προσωπικού Ειδικής και Γενικής Αγωγής Θεσσαλίας, ενώ έγιναν και παρεμβάσεις από εκπροσώπους φορέων.

Οι ανάγκες των ΑμεΑ δεν ικανοποιούνται με την λογική “κόστους – όφελους”

Η  Κατερίνα Βεζύρη στάθηκε αρχικά στα “εμπόδια” που  εμποδίζουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή των ΑμεΑ καθώς και των χρονίως πασχόντων στην κοινωνία, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι, « πως αφού η επιστήμη προοδεύει σε επίπεδο γνώσης, θεραπευτικών εργαλείων,  συσσωρεύεται πείρα, η χώρα διαθέτει ένα πολυάριθμο και ειδικευμένο επιστημονικό και άλλο προσωπικό, υπάρχει εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά και των τεχνικών μέσων αυτό δεν αξιοποιείται; Γιατί η αύξηση της παραγωγικότητας η οποία δημιουργεί τις δυνατότητες να αντιμετωπιστούν ή να μετριαστούν προβλήματα που σε προηγούμενες δεκαετίες ενδεχομένως και να μην μπορούσαν, πάλι δεν αξιοποιείται; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ανάπτυξης. Το ζήτημα  της αναπηρίας, δεν είναι μόνο θέμα ιατρικό αλλά και βαθιά κοινωνικό. Είναι ένα θέμα που το καπιταλιστικό κράτος συμβάλει ελάχιστα εώς και καθόλου στην αντιμετώπισή του. Αυτό που κάνει στην ουσία είναι να αναθέτει την ευθύνη προστασίας του ανάπηρου μέλους ή του μέλους με χρόνια πάθηση αποκλειστικά στην οικογένεια. Ποτέ στον καπιταλισμό τα ΑΜΕΑ, οι χρόνιοι πάσχοντες και οι οικογένειές τους δεν απολάμβαναν αυτά που η επιστήμη είχε κατακτήσει για το κάθε φορά επίπεδο της παραγωγικότητας. Η βασική αξία που κυριαρχεί και καθορίζει την λειτουργία του συστήματος είναι το κυνηγητό του κέρδους, η καπιταλιστική συσσώρευση. Ό,τι το αντιστρατεύεται, ό,τι το περιορίζει ή το εμποδίζει είναι επικίνδυνο, είναι εχθρικό.  Οι ανάγκες του καπιταλισμού απαιτούν οι παροχές να συρρικνωθούν, να αποσαρθρωθούν, να ξεφορτωθεί το κράτος την ευθύνη για την προστασίας των παιδιών, των ΑΜΕΑ , των ηλικιωμένων. Οι διαρκείς και συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες των ΑμεΑ και των οικογενειών τους δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθούν στην ολότητά τους, όσο θα μπαίνουν στη λογική “κόστους – όφελους” και των δημοσιονομικών αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις αναγκαίες διεκδικήσεις που μπορούν να προσφέρουν μια ανακούφιση, τονίζοντας  μεταξύ άλλων ότι “εμείς διεκδικούμε ένα σύστημα υγείας και πρόνοιας που να καλύπτει με καθολικό τρόπο, απολύτως δωρεάν και με υψηλή ποιότητα το σύνολο του λαού μας, τα νέα ζευγάρια, τις έγκυες, τις μητέρες και ιδιαίτερα τα παιδιά από τη βρεφική ηλικία και να τα ακολουθεί σε όλη τους την ζωή. Πυρήνας αυτού του συστήματος να είναι το Κ.Υ. και το Κ.Ψ.Υ. σε κάθε πόλη και Δήμο, στελεχωμένο ανάλογα με τις πληθυσμιακές, γεωγραφικές, επιδημιολογικές συνθήκες της κάθε περιοχής. Όπου θα αναπτύσσονται στο πλαίσιο των υπηρεσιών Π.Φ.Υ και υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης και έγκαιρης παρέμβασης, σχολικής ιατρικής και υγιεινής. Το κρατικό σύστημα υγείας, λόγω της φύσης αυτών των αναγκών πρέπει σε πολλαπλάσιο βαθμό να διαπλέκεται και ολόπλευρα να υποστηρίζει τις υπηρεσίες, τις δομές της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης.

Ένα λαϊκό σύστημα υγείας δεν μπορεί παρά να έχει βασικό προσανατολισμό την πρόληψη της αναπηρίας. Με την ανάπτυξη και στελέχωση υπηρεσιών δωρεάν και πλήρους προγεννητικού ελέγχου, την προετοιμασία και την ολόπλευρη ενημέρωση του ζευγαριού, την τακτική παρακολούθηση κατά τους μήνες της κύησης, της πορείας του εμβρύου. Τακτικούς προληπτικούς ιατρικούς ελέγχους όλου του πληθυσμού.

Στην περίπτωση που γεννηθεί ένα παιδί με αναπηρία πρέπει από το μαιευτήριο ακόμη όπου εντοπίζεται το πρόβλημα να υπάρχει η ανάλογη ενημέρωση  της οικογένειας,  η ανάλογη στήριξη, η παραπομπή στο ανάλογο κέντρο πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης.

Στον τομέα της αποκατάστασης, προβάλουμε την ανάγκη για άμεση ίδρυση δημόσιων κέντρων αποκατάστασης σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για τη στελέχωση των υπαρχόντων και την ίδρυση νέων όπου θα εξασφαλίζεται η παροχή υψηλής ποιότητας σύγχρονων θεραπειών με βάση την εξέλιξη της επιστήμης για την ολόπλευρη στήριξη του ΑμεΑ και της οικογένειάς του απολύτως δωρεάν.»

 Δικαίωμα η ουσιαστική ένταξη στη ζωή

Η Χρυσούλα Καρμπά αναφέρθηκε στα προβλήματα που συναντάνε τα ΑμεΑ στην εκπαίδευση, αλλά και σε προγράμματα  επαγγελματικής  κατάρτισης και ένταξης μετά την εφηβική ηλικία, ενώ σημείωσε μεταξύ άλλων ότι, « το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική της ένταξης και στην πρακτική εφαρμογή της δεν οφείλεται μόνο στις ελλείψεις αλλά είναι θέμα κυρίως μιας πολιτικής που σχετίζεται με την σύγκρουση διαφορετικών ιδεολογιών και συμφερόντων.  Προφανώς ο καπιταλισμός δεν θέλει ,ούτε μπορεί να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή φροντίδα , ούτε την καθολική εκπαίδευση και αγωγή των παιδιών με ειδικές ανάγκες , ούτε την επαγγελματική τους αποκατάσταση.»

Η πρόεδρος των πασχόντων ατόμων από θαλασσαιμία Δέσποινα Λουκάκη είπε ότι «πάντα αναζητείται επάρκεια αίματος, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού στο νοσοκομείο Βόλου και χρειάζεται να καλυφθούν τα οργανικά κενά, ενώ απαραίτητη είναι η αύξηση των μεταφορικών.»

Η πρόεδρος του συλλόγου γονένων διαβητικών παιδιών και εφήβων  Αρίστη Αριστείδου  επισήμανε την έλλειψη διαβητολόγου στο νοσοκομείο Βόλου και την έλλειψη προσωπικών νοσηλευτών στα σχολεία.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του συλλόγου “Βόλος- προσβάσιμη πόλη” Γεώργιος Λεμονής υπογράμμισε την έλλειψη προσβασιμότητας μεσα στην πόλη και τα κτίρια της πόλης για τα άτομα με αναπηρία.