Αρχαιολόγος, καθηγητής -δάσκαλος για εκατοντάδες φοιτητές και μαθητές-, συγγραφέας, εκδότης, ερευνητής, ο Γιάννης Πίκουλας διακρίθηκε για την επιστημονική γνώση του και κυρίως για το φως που εξέπεμπε, για την ανθρωπιά και τη γενναιοδωρία του.

Όπως σημειώνει ο Δρ.. Δημήτριος Καραμπερόπουλος, ο εκλιπών καθηγητής της αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Γιάννης Πίκουλας συμμετείχε με τις κατωτέρω ανακοινώσεις για τις αρχαίες Φερές στα Διεθνή Συνέδρια "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας", που δημοσιεύθηκαν στα Πρακτικά τους με τίτλο Υπέρεια:

1). "Η Βελεστινόστρατα. Συμβολή στο οδικό δίκτυο της Αρχαίας Θεσσαλίας", Υπέρεια, τόμ. 3, 2002.

2). Νικησίπολις Φεραία-Θεσσαλονίκη Μακεδνή, Υπέρεια, τόμ. 4, 2005.

3). Το Πανδοκείον των Φερών (Δημ. ΧΙΧ 158)», Υπέρεια, τόμ. 5, 2010.

4). "Από τις Φερές στη Σκοτούσα", Υπέρεια, τόμ. 6, 2014.

Ο καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας πέθανε χθες σε ηλικία 66 ετών, αφήνοντας μεγάλο κενό σε όσους τον γνώρισαν και φυσικά στον χώρο της επιστημονικής μελέτης της ελληνικής αρχαιότητας.

Μαχητικός, ειλικρινής, ευθύβολος και επίμονος, εργάστηκε σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, υπηρέτησε από διαφορετικά μετερίζια την επιστήμη που αγάπησε, προσέφερε νέες θεωρητικές επιστημονικές προσεγγίσεις και καινούργιες οπτικές. Εκπαιδευτικός αρχικά σε φροντιστήρια και κατόπιν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έδωσε τα φώτα του στους μαθητές του για να περάσει στη συνέχεια στον πανεπιστημιακό χώρο, ενώ παράλληλα εργαζόταν στο πεδίο της έρευνας. Η συνεισφορά του Γιάννη Πίκουλα είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για τον εκπαιδευτικό χώρο όσο και για την επιστημονική μελέτη.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Επιγραφικής Εταιρείας και εκδότης του πρωτοπόρου διεθνούς αρχαιογνωστικού περιοδικού «Hόρος». Η Ιστορική Τοπογραφία αποτέλεσε αντικείμενο μακράς έρευνας για εκείνον παρέχοντας τελικά σημαντικές πληροφορίες για το οδικό δίκτυο, τους οικισμούς και την τοπογραφία της αρχαιότητας. Για πολλά χρόνια πραγματοποίησε εκτεταμένες έρευνες πεδίου για τον εντοπισμό των ιχνών του οδικού δικτύου της αρχαιότητας.

Παράλληλα ασχολήθηκε με ζέση με την Επιγραφική -υπήρξε μαθητής του σπουδαίου και επίσης πρόωρα χαμένου Στέφανου Ν. Κουμανούδη, ιδρυτή της Ελληνικής Επιγραφικής Εταιρείας- αλλά και την Αρχαία Οικονομία της Διατροφής με ιδιαίτερη έμφαση την παραγωγή και τις διαδρομές του λαδιού και του κρασιού. H έρευνά του καλύπτει ιδίως την Πελοπόννησο (Αργολίδα, Κορινθία, Aρκαδία, Λακωνία), τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία αλλά και τη Μικρά Ασία.

Δραστήριος, εμπνευσμένος και πολυγραφότατος, άφησε σπουδαίο έργο σε όλα τα επίπεδα. Οσοι τον γνώρισαν κρατούν πρώτιστα το μάθημα που παρέδιδε καθημερινά, με στωικότητα και χαμόγελο, να είναι άνθρωπος.

Ο Γιάννης Πίκουλας είχε γεννηθεί στην Aθήνα (1956) και είχε ισχυρές πελοποννησιακές και προσφυγικές καταβολές. Αποφοίτησε από το A’ Πρότυπο Γυμνάσιο Aρρένων Aθηνών (1974). Ακολούθησε το πτυχίο του από το Iστορικό- Aρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Kαποδιστριακού Πανεπιστημίου Aθηνών (1978). Διετέλεσε εκπαιδευτικός σε «Aκαδημαϊκά φροντιστήρια» (1976-1984) και φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1986-1996). Eρευνητής στο Kέντρο Eλληνικής και Pωμαϊκής Aρχαιότητας (KEPA) του Eθνικού Iδρύματος Eρευνών (EIE 1996-2001). Το 2000 εξελέγη καθηγητής Aρχαίας Iστορίας στο Tμήμα Iστορίας, Aρχαιολογίας και Kοινωνικής Aνθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εχει εκδώσει δέκα μονογραφίες και υπήρξε επιμελητής εκδόσεως δεκαοχτώ τόμων. Oι δημοσιεύσεις του σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και τα Πρακτικά Συνεδρίων υπερβαίνουν τα 190. Πιο πρόσφατο έργο του ήταν η έκδοση «Αλέξανδρος Γ’ ο Μέγας: 12 ερωτήματα και κάποιες απορίες» (εκδ. Καλλιγράφος, 2019), στο οποίο μέσα από τις απαντήσεις στα δώδεκα ερωτήματα προσέγγισε μία από τις πιο χαρισματικές προσωπικότητες της αρχαιότητας.

πηγή: efsyn.gr