ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ  

Υπάρχουν οι κουρασμένοι από τον ανεόρταστο βίο ή τον αναγκαστικά εορτάζοντα, 

μέσα σε θαλάμους νοσοκομείων, σε υπόγεια εστιατορίων,

σε αποθήκες ζαχαροπλαστείων, σε πρατήρια καυσίμων οδηγώντας στην Εθνική.

Σηκώνουν το βλέμμα ξαφνιασμένοι στο "Χρόνια Πολλά",

κουνάνε το κεφάλι στην ευχή "του Χρόνου με Υγεία",

παρατηρώντας αμίλητοι την Γιορτή να αποχωρεί θριαμβευτικά,

θροΐζοντας τα λαμπερά κόκκινα ρούχα της. 

Απορούν τί να έκαναν άραγε  και δεν πρόσεξαν 

τις αλλαγές των χρωμάτων, την ομορφιά των σχημάτων.

Καταβεβλημένοι από την ευθύνη.

Και θλίβονται για τη ζέστη που δεν μπόρεσαν να νιώσουν,

για τα χρώματα που δεν πρόλαβαν να δουν.

Θλίβονται για το χρόνο που πέρασαν

στο λάθος τόπο, με λάθος τρόπο.

Δεν γιόρτασαν. Δεν πρόλαβαν. Δεν μπόρεσαν με κόπο.

Ομως, ήθελα να τους πω...να μην θλίβονται, να μην αναστενάζουν.

Δεν υπάρχει λάθος τρόπος, δεν  υπάρχει λάθος τόπος.

Γιορτή δεν είναι μόνο η χαρά.

Γιορτή είναι η αγάπη και η προσφορά.

Το χέρι που φροντίζει, γιορτάζει την Αγάπη διπλά.

Προσθέτει το "και Καλά" στο  "Χρόνια Πολλά". 

Εν τω μεταξύ το Κρύο πλησιάζει ασταμάτητα.

Υπάρχουν οι πένητες και οι πλάνητες που περιδιαβαίνουν στους δρόμους,

στα γραφεία και στους διαδρόμους,

με τα χέρια απλωμένα για αγάπη

αλλά δεν παίρνουν αυτό που ζητούν.

Μόνο χρήματα.

Τί είναι αυτό που κάνει το λουλούδι να ανθίζει,

το πουλί να κελαηδάει, τη γάτα να γουργουρίζει;

Μια προαιώνια επιθυμία για αγάπη

διατρέχει όλη τη Φύση.

Και τώρα που βλέπω τη Γιορτή να αποχωρεί

και τους ανθρώπους να αναριγούν ψάχνοντας ζεστασιά

-αυτή που ήλπιζαν να βρουν και να νιώσουν-

σκέφτομαι πόση αγάπη χρειάζεται

για να κρατήσει μακριά το Κρύο.

Η Γιορτή ήταν μόνο μια αφορμή.

Tο Κρύο έρχεται τελικά.

Η Αγάπη, όμως, δεν λείπει. 

Απλώς, πήγε να κρυφτεί.

Στα σώματα, στα σπίτια, στο έδαφος.

Εκεί θα απλώσει τα χέρια, τα χαλιά, τις ρίζες.

Θα αναλάβει δυνάμεις, θα ανασυνταχθεί.

Και όταν φτάσει ο καιρός, ξανά θα εμφανιστεί.

Γιατί "του Χρόνου πάλι με Υγεία" έχει υποσχεθεί.