ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ καιρός

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Είμαστε παιδιά, αγαπημένοι και φίλοι κάποιων, μέλη της κοινωνίας

Δύο εβδομάδες μετά την λήξη των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, ο Έλληνας σκοπευτής Σωτήρης Γαλογαύρος με "ρίζες" από το Αερινό μας μιλά για την εμπειρία του από τους Αγώνες, τον "Γολγοθά" που ανεβαίνει για να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο και τον τρόπο που θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι συνάνθρωποί μας με αναπηρία
Είμαστε παιδιά, αγαπημένοι και φίλοι κάποιων, μέλη της κοινωνίας

Ο 50χρονος αθλητής που διαμένει στα Αθίκια Κορίνθου συμμετείχε σε τέσσερα αγωνίσματα στους Παραολυμπιακούς της Ιαπωνίας, με αεροβόλο τουφέκι και πυροβόλο στην κατηγορία SH1, έχοντας στο παρελθόν εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε πλήθος διεθνών διοργανώσεων με σημαντικές επιτυχίες.
 
"Η σκοποβολή απαιτεί να βάλεις σε τάξη τον εαυτό σου", μας τονίζει για το αγαπημένο του άθλημα αναφέροντας παράλληλα τη στήριξη που έχει αλλά κυρίως που θα έπρεπε να έχει από την Πολιτεία ως εκπρόσωπος μίας χώρας σε τόσο μεγάλη διοργάνωση.
 
"Δεν είμαστε δείγματα σε μία γυάλα για να αισθάνονται κάποιοι καλά και να μας λένε “μπράβο” κ.λπ. και πιθανώς να ικανοποιούμε την επιβεβαίωση του ηθικού τους αναστήματος. Αν κάποιος παίρνει δύναμη από τις προσπάθειες των αθλητών με αναπηρία καλώς γίνεται, είναι δικό του θέμα", σχολιάζει, μεταξύ άλλων, στην πολύ ενδιαφέρουσα και αληθινή συνέντευξη που ακολουθεί.

Συνέντευξη στον Φοίβο Παπαγεωργίου
 
Ποια ήταν η εμπειρία σας από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες αλλά και το Τόκιο ως πόλη;
 
Μεγάλη υπόθεση η συμμετοχή. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που ήμουν στη διοργάνωσή και μάλιστα εν μέσω πανδημίας. Από κάποιες ατυχίες δεν είχα καταφέρει να παραβρεθώ στο Ρίο αλλά τώρα δικαιώθηκα. Η αλήθεια είναι πως με τα "lockdown", σκέφτηκα μήπως αυτό είναι ένα μήνυμα να τα παρατήσω, να ασχοληθώ με κάτι άλλο και να χαλαρώσω. Την περίοδο του εγκλεισμού και της παύσης δραστηριοτήτων δεν έχεις αγώνες, προπονήσεις, κίνητρο. Αλλά όμως έμεινα εκεί, σε αυτό το δρόμο και νομίζω αποζημιώθηκα.
 
Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Κυριαρχούσαν, όπως είναι λογικό, ειδικές συνθήκες λόγω του κορωνοϊού. Κάθε μέρα τεστ, ήμασταν συνεχώς με μάσκες. Γενικά, όμως, ήταν όλα πολύ οργανωμένα. Πολύ διαφορετικός λαός σε σχέση με εμάς και πολύ πιο «αποδοτικός». Εκεί, βλέπεις και άλλα πράγματα πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, διαφορετικές κουλτούρες.
 
Μου έκαναν εντύπωση τα οχήματα που ήταν όλα ηλεκτρικά. Υπήρχαν μικρά ηλεκτρικά λεωφορεία εντός του Ολυμπιακού Χωριού, κάποια από αυτά με αυτόνομη οδήγηση. Σίγουρα δεν υπήρχε ηχορύπανση!
 
Όσον αφορά την καθαριότητα, πετούσαμε κάθε πράγμα εκεί που πρέπει. Πολλαπλοί κάδοι για κάθε υλικό. Στο κέντρο του Ολυμπιακού Χωριού υπήρχε μονάδα ανακύκλωσης. Διέκρινες και μία καμινάδα με πολύ σύγχρονη εμφάνιση, όπως και σε άλλα μέρη του Τόκιο. Πιθανώς εκεί γίνοταν με κάποια μέθοδο η καύση των αποβλήτων που μπορούσαν να καούν και η μετατροπή τους σε ενέργεια. Πάντως δεν έβλεπες καπνό.
 
Στο γενικότερο πλαίσιο, ήταν μία προβολή των νέων τεχνολογιών. Αυτά που εμείς θα δούμε στο μέλλον.
 
Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τι χρειάζεται ώστε να κάνουν συντονισμένα οι πολίτες το ίδιο ακριβώς πράγμα, όπως οι Ιάπωνες. Δεν είναι αυτό στην ψυχοσύνθεσή μας αλλά μπορεί να λειτουργήσει ως μάθημα για την συμπεριφορά μας.


 
Πώς θα περιγράφατε την σκοποβολή ως αγώνισμα;
 
Η σκοποβολή είναι η σταθερότητα σε ένα ποσοστό της τάξεως του "50%" τουλάχιστον στα αγωνίσματα τουφεκίου. Τα άλλα στοιχεία που χρειάζονται είναι η ηρεμία και η αποφασιστικότητα, όταν είναι να πατήσεις στη σκανδάλη. Πρέπει να το κάνεις στο σωστό χρόνο. Όταν είσαι σταθερός, έχεις προοπτική για μία καλή βολή.
 
Κάθε μέρα είναι διαφορετική. Πρέπει να γίνουν όλα όπως πρέπει την ώρα που πρέπει. Μην ξεχνάμε πως ρίχνουμε 60 βολές σε κάθε αγώνισμα! Μια κακή βολή από αυτές τις 60 είναι ικανή να σε ρίξει πολύ στην βαθμολογία. Οπότε χρειάζεται να κάνεις το ίδιο πράγμα τέλεια πολλές φορές. Στην Ολυμπιακή σκοποβολή ΑμεΑ κάποια αγωνίσματα είναι μικτά με άντρες και γυναίκες να συναγωνίζονται και αυτό αυξάνει κατά πολύ τις συμμετοχές που φθάνουν σχεδόν τις 50 και φυσικά τον ανταγωνισμό.
 
Οι γυναίκες είναι πάρα πολύ καλές στην σκοποβολή. Πιθανώς καλύτερες από τους άντρες. Μοιάζουν πιο ήρεμες, με χαμηλότερη πίεση, χτύπους. Ίσως και λόγω της ψυχοσύνθεσης τους.
 
Η Άννα Κορακάκη έκανε μεγάλο καλό στο άθλημά μας. Όταν έχουμε μία επιτυχία ο κόσμος έρχεται πιο κοντά στο σπορ. Όπως η Εθνική μπάσκετ στο παρελθόν, η ιστιοπλοΐα με τον Κακλαμανάκη, τώρα το τένις με τον Τσιτσιπά.


 
Είστε ικανοποιημένος με την απόδοσή σας;
 
Η καλύτερη θέση που σημείωσα ήταν η 11η και με το γεγονός των αρκετών συμμετοχών και το επίπεδο των σκοπευτών, αυτό συνιστά από μόνο του μία επιτυχία. Όμως, περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα με βάση τις επιδόσεις που είχα, ειδικά στο αεροβόλο τουφέκι.
 
Όσον αφορά την προπόνηση, το καλοκαίρι που πέρασε βιώναμε κι ένα ζήτημα με το σκοπευτήριο του Βύρωνα και την προπόνηση με το πυροβόλο όπλο. Η περιοχή θεωρείται υψηλού κινδύνου για φωτιά και η Πολιτική Προστασία απαγόρευε τις προπονήσεις. Φυσικά, σεβόμαστε τις διατάξεις.
 
Πώς ξεκινήσατε την σκοποβολή, ποια σειρά προπονήσεων ακολουθείτε;
 
Προσωπικά είχα ένα ατύχημα με την μοτοσυκλέτα μου σε ηλικία 29 ετών με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό  κάτω άκρου. Στην αρχή ασχολήθηκα για λίγο με την τοξοβολία και στη συνέχεια ερασιτεχνικά με την σκοποβολή ανοικτού πεδίου, ώσπου επισκέφθηκα ένα σκοπευτήριο  Ολυμπιακής σκοποβολής. Κάποια πράγματα δεν σε ρωτάνε…
 
Η προπόνησή μου γίνεται με το αεροβόλο στην Ελευσίνα και με το πυροβόλο στον Βύρωνα. Μιλάμε για 150 και 200 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα. Χρειάζεται χρόνος και χρήματα από τη μεριά μου, τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Έχει τύχει να κάνω τις συγκεκριμένες διαδρομές οδηγώντας και έξι φορές μέσα σε μία εβδομάδα.
 
Παράλληλα, χρειάζεσαι και κάποιο χρόνο να ξεκουραστείς από την οδήγηση πριν προπονηθείς. Η σκοποβολή είναι ένα άθλημα που χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση αλλά και να είσαι ισορροπημένος, ψυχολογικά κυρίως.
 
Το καλό είναι ότι μπορείς να ασχοληθείς και σε μεγαλύτερη ηλικία. Χαίρομαι που μπορώ σε αυτή την ηλικία να είμαι ανταγωνιστικός
 
Αρκετοί, όταν αναφέρονται στην σκοποβολή, την εντάσσουν στη γενική συζήτηση περί χρήσης όπλων. Ποια είναι η άποψή σας;
 
Είναι ένα παραξηγημένο σπόρ. Κανείς ποτέ σκοπευτής ολυμπιακής σκοποβολής, αλλά και γενικότερα αθλημάτων σκοποβολής, δεν έχει την εικόνα "κρατάω ένα όπλο και τους πυροβολώ".
 
Όπως έλεγε κι ένας προπονητής μου, το όπλο είναι το εργαλείο της δικής μας άμιλλας. Το βλέπουμε ως μέσο. Κάθε άθλημα έχει τα δικά του μυστικά και χαρακτηριστικά. Είναι κάτι πολύ καλό κατά τη γνώμη μου, ειδικά για τους νέους, διότι απαιτεί να βάλεις σε τάξη τον εαυτό σου. Δεν είναι η σκοποβολή του Λούνα Παρκ, δεν είναι τρέξιμο, δεν είναι άλμα ή κάτι παρόμοιο αλλά διατηρεί τη δική του μαγεία και απαιτεί τεράστια συγκέντρωση.


 
Είστε ικανοποιημένος από την υποστήριξη που λαμβάνετε ως αθλητής;
 
Όλοι θα ήθελαν να είναι τα πάντα πληρωμένα και τακτοποιημένα, ώστε να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας απερίσπαστοι. Άλλωστε, εκπροσωπούμε μία χώρα, δεν το κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας. Φοράμε ένα εθνόσημο και θέλουμε να ξέρουμε ότι μας υπολογίζουν και είναι πίσω μας κάποιος.
 
Φυσικά, γνωρίζουμε την οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Δεν απαιτούμε… τρελά πράγματα. Απλώς να ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στο κράτος ή κάπου αλλού. Το κράτος, εάν δεν μπορεί το ίδιο, θα πρέπει  να ενισχύσει την παρουσία ιδιωτών στα αθλητικά δρώμενα. Να δίνει αν μπορεί κίνητρα σε ιδιώτες ώστε να είναι χορηγοί σε αθλητές, φορείς κ.ο.κ. Να υπάρχει γενικά μία άνεση για όλους μας.
 
Αν ήμουν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση δεν θα έκανα σκοποβολή. Δεν θα είχα χρήματα για τα καύσιμα. Δόξα τω Θεώ μπορώ για την ώρα να το κάνω. Για τους Αγώνες του Τόκιο υπήρξε και υποστήριξη από κάποια κονδύλια. Δεν έχω παράπονο.
 
Θα πρέπει να σημειώσω, ωστόσο, πως η Πολιτεία μας οφείλει κάποια πριμ από το 2018 για κάποιες καλές θέσεις σε διοργανώσεις. Μιλάμε για χρήματα που μας λείπουν και που έχουμε δώσει στο άθλημα και θα συνεχίζουμε να δίνουμε.
 
Είμαι σε θέση να καταλάβω και το κράτος και τον κάθε φορέα αλλά δεν μπορεί αυτό να γίνεται μονόπλευρα
 
Ο "Τριπτόλεμος", σύλλογός μου στην Ελευσίνα, βοηθά όπου μπορεί. Θεωρώ ότι είναι ο πιο ενεργός σύλλογος στην σκοποβολή με πρόεδρο, τον Ευάγγελο Κακοσαίο που ψάχνει να βρει λύσεις για τους αθλητές. Η Ομοσπονδία μας κάνει κι αυτή, πιστεύω, ό,τι μπορεί στα μέτρα των δυνατοτήτων της. Δεν έχω παράπονα. Οφείλουν να γνωρίζουν όσοι θέλουν να μπουν στον χώρο της σκοποβολής ότι είναι ένα σχετικά πολυέξοδο σπορ. Όταν ξεκίνησα δεν περίμενα για παροχές από κάπου, αγόρασα ο ίδιος τον εξοπλισμό μου.
 
Υποστηρίζει ο κόσμος τους Παραολυμπιονίκες με φράσεις κλισέ;
 
Δεν είμαστε δείγματα σε μία γυάλα για να αισθάνονται κάποιοι καλά και να μας λένε «μπράβο» κ.λπ. και πιθανώς να ικανοποιούμε την επιβεβαίωση του ηθικού τους αναστήματος. Αν κάποιος παίρνει δύναμη από τις προσπάθειες των αθλητών με αναπηρία καλώς γίνεται, είναι δικό του θέμα.
 
Αν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα στο πρόβλημα, η δύναμη της ζωής είναι μεγάλη, θα έκανε κάτι αντίστοιχο. Δεν είμαστε τα παιδάκια που έχουν ανάγκη από ένα χάδι, δεν είμαστε μία άλλη ράτσα ανθρώπων.
 
Είμαστε παιδιά, αγαπημένοι και φίλοι κάποιων, μέλη της κοινωνίας. Κάποιοι που τους έτυχε κάτι στη ζωή τους ή γεννήθηκαν με κάτι. Φταίνε δεν φταίνε. Δεν πέσαμε από τον ουρανό. Ας το δει ο κόσμος διαφορετικά. Ήμασταν αρτιμελείς και πλέον δεν είμαστε. Όποιος θέλει να παίρνει δύναμη, ας το δει έτσι. Επίσης, όποιος πει δεν έχω σχέση με αυτά πλανάται πλάνην οικτράν γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο. Αν τύχει κάτι στον διπλανό του, στον ίδιο, θα γίνει μέλος άλλου συνόλου;
 
Από τη δική μου πλευρά, μετά το ατύχημα, άργησα να μπω στον κόσμο των ΑμεΑ. Η αποδοχή της αναπηρίας είναι ένα μεγάλο θέμα, ένα σκαλοπάτι που όλοι χρειάζεται να ανέβουν. Εκεί, υπάρχουν άτομα που εμφανισιακά ίσως πει κάποιος πως "είναι ένας άτυχος άνθρωπος". Μπορεί να έχει όμως τέτοιες γνώσεις, μία τέτοια καριέρα στη ζωή του που θα έσκυβες για να σε χαιρετήσει. Άνθρωποι με ευαισθησίες, άξιοι. Όχι απλώς πλάσματα που έχουν μία αναπηρία. Δεν είναι δικό τους το φταίξιμο για την ταμπέλα που φορούν.
 
Τι βλέπετε από τους συναδέλφους σας του εξωτερικού;
 
Αρκετές χώρες έχουν ανέβει επίπεδο! Μιλάμε πια για επαγγελματικό αθλητισμό, στο πλαίσιο των ανθρώπων με αναπηρία. Μην κοιτάμε μόνο τι γίνεται στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό έχουν συγκροτήσει επαγγελματικές ομάδες. Για παράδειγμα, οι Ουκρανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Νοτιοκορεάτες, οι Σλοβάκοι, οι Κινέζοι, οι Ρώσοι είναι επαγγελματίες. Δηλαδή κάνουν σκοποβολή και πληρώνονται για αυτό. Βέβαια, υπάρχουν και απαιτήσεις! Αυτά τα έχω παρατηρήσει την τελευταία πενταετία και νομίζω ότι εάν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί πρέπει και εμείς να μπούμε σε αυτό το μονοπάτι.
 
Οι Ουκρανοί Παραολυμπιονίκες σκοπευτές είναι πιο διάσημοι από τους αρτιμελείς αθλητές στην χώρα τους. Έχουν αρκετά κονδύλια για τον προϋπολογισμό μιας χώρας σαν την Ουκρανία. Ακολουθούν όλους τους αγώνες παγκοσμίων διοργανώσεων. Κάνουν περήφανο το έθνος τους. Βρήκαν χορηγούς που τους υποστηρίζουν, δουλεύουν επαγγελματικά και είναι πάντα μέσα στα μετάλλια από τη στιγμή που δούλεψαν έτσι. Όταν κάνεις τόσες ώρες προπόνηση και δεν ανησυχείς για τίποτα άλλο, λογικό είναι να πας μπροστά. Εκεί υπάρχει βούληση από το κράτος να κάνει αυτό. Οι νίκες είναι αναγκαίες για το πρεστίζ κάθε κράτους. Εμείς είμαστε πιο ευκαιριακοί. Βέβαια, ο αθλητισμός στα ΑμεΑ πρέπει να εξυπηρετεί και την διάσταση της κοινωνικής ένταξης, επανένταξης και υγείας των ατόμων με αναπηρία.
 
Ποια είναι η σχέση σας με το Αερινό Μαγνησίας;
 
Ο πατέρας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Σαν μικρό παιδί πήγαινα αρκετά συχνά στο Αερινό. Πλέον, όχι τόσο τακτικά σε αντίθεση με τον αδερφό μου που το επισκέπτεται. Έχω θείες, θείους, ξαδέρφια, γενικά συγγενείς με τους οποίους διατηρώ επαφές. Επίσης χαίρομαι που βλέπω σχόλια στήριξης ατόμων που κατάγονται από το χωριό του πατέρα μου. Χαιρετισμούς και την αγάπη μου σε όλους!

Πιο διαβασμένα