Η είδηση του φευγιού του Μίκη Θεοδωράκη σημάδεψε τη μέρα.

Έντονα, συγκλονιστικά, καθοριστικά, όπως κάθε μουσική του, κάθε λόγος του, κάθε βήμα του, κάθε κίνησή του.

Σήμερα ανατρέχουμε στις ζωές μας, ανασύρουμε τις μνήμες μας, δακρύζουμε για το ανεξάντλητο που σίγησε, ριγούμε για το ανείπωτο που μένει μετέωρο.

Σιγομουρμουρίζουμε τους στίχους που έντυσε με τις μελωδίες του, σιγοτραγουδάμε το πιο αγαπημένο μας του Μίκη, ταιριάζουμε τις φωνές μας με το δυνατό του ηχόχρωμα. Παίρνουμε δύναμη από τη στεντόρεια φωνή του, ορθώνουμε το ανάστημά μας πλάι στο επιβλητικό δικό του μέγεθος και αντλούμε πίστη, πείσμα, προσδοκία και δικαίωμα σε έναν καλύτερο κόσμο με προσωπικό και ακάματο παράδειγμα.

Σήμερα δεσμευόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο και έχουμε το νου μας στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.

Πανάξιος!