Ο Βελεστινιώτης πατέρας που βιώνει με την οικογένειά του έναν ανείπωτο θρήνο μετά την απώλεια της μικρής Θωμαής, επιχειρεί να εξωτερικεύσει μέσα από τα γραπτά του τις σκέψεις του, γεμίζοντας άλλοτε με νοσταλγία και άλλοτε με προβληματισμούς "κενές γραμμές".

Στόχος του να διαδώσει κάτι όμορφο προς όλους τους ανθρώπους, όπως το σκέφτηκε ο ίδιος.

Τον ευχαριστούμε που μοιράστηκε το ποίημα του με το Μουσικό Βαγόνι και τους αναγνώστες του.

Αθώα χρόνια

Ένα βράδυ λυπημένος,

μες το μυαλό μου θολωμένος,

το μέλλον είπα να αφήσω πίσω,

το παρελθόν να κυνηγήσω.

Ένα μέλλον που τρόμαζει,

παρελθόν που γέλιο βγάζει.

Τα μάτια είπα να κλείσω,

σελίδες πίσω να γυρίσω,

χωρίς ντροπή τους φίλους να σφυρίξω.

Με τους φίλους μου να κάτσω,

σε παγκάκια να αράξω,

εκεί να τρέξω να γελάσω από το παρόν να αποδράσω.

Αθώα χρόνια παιδικά,

προβλήματα που λυνόταν μαγικά,

με μια κουβέντα και αγκαλιά.

Μια άνιση κατανομή ζωής,

χρόνια αθώας μου ψυχής,

χρόνια που συχνά γυρνάμε και που φύγανε πονάμε....