Από τον Ταχυδρόμο

Ηταν 14 Φεβρουαρίου, όταν «πάγωσε» ο χρόνος για την οικογένεια του Στέργιου και της Πόπης Σαράντη από το Βελεστίνο. Η 8χρονη κορούλα τους, η Θωμαή, μαθήτρια του δημοτικού, γινόταν άγγελος στον ουρανό μετά από 20 ημέρες σκληρής μάχης στην εντατική, για να σωθεί από αλλεργικό σοκ, που υπέστη από γλυκό που έφαγε σε γιορτή του σχολείου.

Η απώλεια της μικρούλας είχε συγκινήσει όλη την Ελλάδα. Ανθρωποι από όλη την επικράτεια είχαν «ενώσει» τις προσευχές τους στον Θεό, ελπίζοντας ότι η μικρή μαθήτρια να ξεγελάσει τον χάρο και θα επιστρέψει υγιής στην οικογένειά της.

Μέχρι τελευταία στιγμή όλοι πίστευαν ότι θα γίνει ένα θαύμα.

Ο θάνατός της «έντυσε» στα μαύρα το Βελεστίνο, ενώ οι γονείς της και ο μικρός της αδερφός, έμειναν πίσω ανθρώπινα ράκη να θρηνούν την απώλεια.

Ο πόνος αφόρητος. Οι μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά.

Μέχρι που ο νεαρός πατέρας, ο Στέργιος Σαράντης, αποφασίζει να τον εκφράσει στο χαρτί. Έτσι αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανήμερα της γιορτής της Θωμαής, την ώρα που οι σκέψεις τον έχουν πάλι κυκλώσει και ο πόνος για την απώλεια έχει κυριεύσει την ψυχή και το μυαλό του, αρχίζει και γράφει σε ένα κομμάτι χαρτί αυτά που αισθάνεται.

«Είναι «κατάθεση ψυχής» για όσα νιώθει για την απώλεια της Θωμαής. Είναι ένας ύμνος για όσους «ταξίδεψαν» νωρίς», θα πει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Οι στίχοι του ποιήματος του πραγματικά συγκλονίζουν:

«Αγγέλων νέων λεγεώνες, δεν ζούνε πλέον με κανόνες, όπου θέλουν ταξιδεύουν αυτούς που αγαπούν προσέχουν.

Επισκέπτες των ονείρων με σκοπό τους τη χαρά, στον ύπνο όλων εκείνων παρηγοριά με τα φτερά.

Εκείνων που πίσω μένουν και καθημερινά παλεύουν, σε μια ζωή χωρίς ουσία αγαπημένων απουσία.

Και όταν μόνοι τους γελάνε ψηλά στον ουρανό κοιτάνε.

Η μόνη πλέον επαφή στην ένωση ουρανού με γη, μια αγκαλιά σφιχτή σε ένα δάκρυ από βροχή.

Σε έναν άλλο κόσμο ζούνε εκεί που πλέον δεν πονούνε, εκεί που ο χρόνος δεν αξίζει και το κακό δεν τους αγγίζει.

Βαρκάρης του ουρανού, χωρίς ποτέ μια τρικυμία τα μάτια τους παντού για την δική μας ευτυχία.

Αγιασμένος ο σκοπός τους να είναι καλά ο άνθρωπος τους, αυτούς που σύντομα άφησαν, μα πολύ τους αγάπησαν.

Αιώνια μνήμη σε όσους έχουν φύγει, κουράγιο, δύναμη σε αυτούς που πίσω έχουν μείνει».

Για τα αδικοχαμένα νιάτα

«Οι Αγγέλων νέων λεγεώνες» δεν είναι το μοναδικό ποίημα που έγραψε ο Στέργιος Σαράντης. Ακολούθησαν και άλλα, πολλά από τα οποία μάλιστα θα μπορούσαν κάλλιστα να μελοποιηθούν. «Με αυτόν τον τρόπο εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Το έχω ανάγκη, αλλά προέκυψε αβίαστα, δεν ήταν προγραμματισμένο», σημειώνει ο νεαρός πατέρας. Όπως μάλιστα αποκαλύπτει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ από μικρός δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα γράμματα.

Ο Στέργιος Σαράντης έχει έρθει σε επαφή και με άλλους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Γονείς που νιώθουν τον ίδιο πόνο και μοιράζονται μαζί του τις σκέψεις τους.

«Ενώνονται» και κάνουν τον πόνο τους ελπίδα, μέσα από ατέλειωτες συζητήσεις.

«Λένε πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει ένας γονιός το παιδί του… Αραγε ποιος μπορεί καταλάβει, να κατανοήσει και να συμπαρασταθεί καλύτερα σε μια μάνα κι έναν πατέρα που έχασαν το παιδί τους από δύο άλλους γονείς που πέρασαν και περνούν το ίδιο;», αναρωτιέται ο Στέργιος και επισημαίνει ότι νιώθει ανακούφιση όταν «μοιράζεται αυτόν τον πόνο με άλλους γονείς».

«Μπορεί η ζωή μας να μην είναι ποτέ ξανά ίδια, όμως πρέπει να συνεχίσουμε, έχοντας πάντα στη σκέψη μας εκείνους που έφυγαν και που έγιναν άγγελοι για να μας προστατεύουν από τον ουρανό», προσθέτει, μεταφέροντας ψήγμα ελπίδας σε άλλους γονείς που βιώνουν την ίδια απώλεια.

Ο Στέργιος Σαράντης γράφοντας ποιήματα έχει βρει διέξοδο και δύναμη να συνεχίσει. «Πρέπει να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, χωρίς να ντρεπόμαστε για το πένθος μας. Να θυμόμαστε και να τιμούμε τα παιδιά μας κάθε μέρα», λέει