H ΤΕΛΕΙΑ, της Δήμητρας Κουβάτα

Η τελεία.
Σημείο στίξης, βασικό.
Το απολύτως απαραίτητο.

Γιατί,
πώς θα στέριωνε
χωρίς μια τελεία
της απορίας το άροτρο,
το ερωτηματικό μας,
όταν βουτά ορμητικό
απ΄ της γραμμής το ρείθρο;

Χωρίς τελεία
πώς θα σήκωνε υπεροπτικά
το φρύδι ακκιζόμενη
η άνω η τελεία;

Γιατί,
τι μέλλον θα είχε το θαυμαστικό
δίχως μια τελεία,
καθώς αναρριχάται
εκστατικό
στην σκαλωσιά του κόσμου;

Τελεία.
Μερικές φορές, καταπακτή
μαζί με μια παύλα.
Άλλες φορές,
επίλογος,
με χείλη δαγκωμένα.
Ενίοτε, τελείες,
πολλές μαζί
μαύρα πουλιά στο σύρμα.
Να αποσιωπούν
το άρρητο,
το ανείπωτο,
το τραύμα.

Α, όχι.
Θα έπρεπε το ζητούμενο
να είναι η τελεία.
Άρτια κι ολοστρόγγυλη,
χωρίς αφαίρεση
ή πρόσθεση στο τέλειο,
στο όλον.

Αν, όμως,
τα ερωτηματικά
περιπλανιόνται αδέσποτα
όλα απαντημένα,
αν τα ψηλόλιγνα θαυμαστικά
επαίρονται γελοία,
τότε είναι σοφότερο
να αλλάζει η σελίδα.

Με την τελεία
στο απαραίτητο κενό.

Από την ποιητική συλλογή "Σκυλί δεμένο", εκδ. Μανδραγόρας, 2017