Αγαπητή καραντίνα
Αγαπητή καραντίνα.
Θα μου επιτρέψεις να σε προσφωνώ ως έμψυχο ον. Μου μοιάζεις πλέον ως μία αρχαία θεά, ίσως της δυστοπίας.
Δεν γνωρίζω αν είναι να προτιμότερο να μετρώ το διάστημα αποκλειστικά σε μέρες ή να το μοιράζω σε μήνες και μέρες, πιο γεμάτο.
Ο χρόνος έχει κυλήσει ξανά, πολύς.
Κι αυτή τη φορά δεν κοιτάμε απλώς να περάσει η μέρα.
Μετράμε, απώλειες, στιγμές που δεν ζήσαμε, προβληματισμούς.
Αρκετούς ώστε να δυσκολευόμαστε να βρούμε την Άνοιξη, έστω και μέσα μας.
Η κλασική μουσική θα μπορούσε να σε συνοδεύσει, είναι τόσο τρομακτικά γαλήνια και δυναμική. Σαν την εκκωφαντική ηρεμία στους δρόμους που την σπάει μονάχα η φύση.
Αγαπητή Καραντίνα.
Είμαι βέβαιος, πλέον, πως θα προτιμούσα να μην σε είχα συναντήσει. Όσο και περίεργη ή ωφέλιμη να μου φαινόσουν στην αρχή. Ήρθες για καλό αλλά πολύ φοβάμαι πως θα αφήσεις πίσω σου εύθραυστο τον κόσμο μας.
Μας κυρίευσες και δεν ξέρουμε πώς να απαλλαγούμε.
Πώς ήταν άραγε ο ήλιος πριν από σένα;
Τώρα, μία νότα μέσα στη φασαρία, φαντάζει πολύ πιο όμορφη από μία μελωδία στη σιωπή.
