Η αναστολή αποτελεί μια λέξη χωρίς αρνητικό ή θετικό πρόσημο, η οποία νοηματοδοτείται από τις περιστάσεις. Ο όρος, για παράδειγμα, συναντάται πολλές φορές στη δικαστηριακή πρακτική, όπου για έναν κατηγορούμενο η αναστολή εκδίκασης της υπόθεσής του- στο μέτρο που δεν είναι προσωρινά κρατούμενος- αποτελεί ευχή, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση συνδέεται αναμφίβολα με λίγες ακόμη στιγμές ελευθερίας. Το ίδιο θα λέγαμε ότι ισχύει και για την αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Εκεί, η έννοια της αναστολής μετουσιώνεται στο μυαλό του υπαιτίου σε συστατικό ευδαιμονίας που χαρίζει μια γλυκιά γεύση στην πορεία του.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν η αναστολή σηματοδοτεί για δεύτερη φορά την έλευση του «χειμώνα» στη ζωή μας;

Φυσικά με τη χρησιμοποίηση της εποχής αυτής δεν επιθυμώ να υποτιμήσω την ομορφιά της, δεδομένου ότι σε πολλούς ανθρώπους η μυρωδιά του χειμώνα ξυπνά έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις. Η αίσθηση της βροχής που χτυπά αλύπητα οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά της, η εικόνα του κάτασπρου χιονιού που χαϊδεύει απαλά τα πρόσωπα των περαστικών, η προσμονή για ένα ρόφημα που θα ζεστάνει τον ουρανίσκο, η στιγμή της ατόφιας διασκέδασης με αγαπημένα πρόσωπα και  σφιχτές αγκαλιές συνθέτουν τον καμβά της. Αν η αναστολή σηματοδοτούσε κυριολεκτικά το χειμώνα, με ό.τι μπορεί ένας χειμώνας να σημαίνει για τον καθένα, δεν θα υπήρχε αμφιβολία ότι θα επρόκειτο και πάλι για μία θετική έννοια.

Ο παραλληλισμός, ωστόσο, αποσκοπούσε στο να καταδείξει όχι τη δύναμη του χιονιού αλλά του πάγου, ο οποίος αυτή τη φορά φλερτάρει με τη ζωή.

Ακαδημαϊκή εξέλιξη, οικονομία, σχέδια, ψυχαγωγία, ελευθερία έχουν εγκλωβιστεί στα δίχτυα του και παλεύουν να αποδράσουν. Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται και ο πάγος παρά τις επίμονες προσπάθειές του δεν θα την αγγίξει. Όσα προσκόμματα κι αν συναντά, αυτή πάντα θα βρίσκει τρόπο να ανθίσει, όπως ένα λουλούδι με την πρώτη αχτίδα του φωτός.