Πόσο όμορφο είναι να σκέφτεσαι τη διαχρονικότητα του τόπου στον οποίο ζεις; Να συνειδητοποιείς ότι στα ίδια μέρη στα οποία κινείσαι σήμερα κινούνταν άτομα και πριν από σένα, τα ίδια ρέματα που χρησιμοποιείς για να ποτίσεις τα ζώα σου, χρησιμοποιούσαν άλλοι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πριν, το ίδιο χώμα το οποίο υγραίνεται από τον ιδρώτα σου καθώς το καλλιεργείς, υγραίνονταν και από τον ιδρώτα άλλων, πολύ πριν από σένα.

Η διαχρονικότητα αυτή είναι πολύ έντονη στον Δήμο μας καθώς η ανθρώπινη παρουσία σε γενικές γραμμές είναι αισθητή αδιάλειπτα από τα Νεολιθικά χρόνια μέχρι και σήμερα. Στην περίπτωση του Αερινού, βέβαια, αυτή η συνειδητοποίηση αποκτά και μία άλλη γοητευτική πτυχή, καθώς οι άνθρωποι ζούνε δίπλα σε κομβικές επικοινωνιακές αρτηρίες που αντέχουν χιλιάδες χρόνια.Κάποτε ήταν ένας ρωμαϊκός δρόμος, σήμερα η Εθνική Οδός.

Η κατασκευή μάλιστα της Εθνικής Οδού αποτέλεσε την αφορμή για την ανάδειξη του σημαντικού αρχαιολογικού χώρου του Αερινού. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στα πλαίσια της κατασκευής του οδικού άξονα Πατρών – Αθηνών – Θεσσαλονίκης – Ευζώνων (ΠΑΘΕ) η Εφορεία Αρχαιοτήτων Μαγνησίας έκανε σωστικές ανασκαφές και ανέδειξε τον αρχαιολογικό χώρο Αερινού που εκτείνεται στα υψώματα "Κάστρο Αερινού", "Περσουφλί Μαγούλα" ή "Δερβίσι" και στη γύρω πεδινή περιοχή. Όλος ο αρχαιολογικός χώρος έχει έκταση 14000 τ. μ. και χρονικά καλύπτει μία περίοδο από τη Νεολιθική μέχρι τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, δηλαδή 7500 περίπου χρόνια. Η περίοδος ακμής του οικισμού τοποθετείται από το 2100 π. Χ μέχρι το 1600 π. Χ. Την περίοδο αυτή χρονολογούνται και τα ένδεκα αψιδωτά κτήρια που έχουν ανασκαφεί και που μας δίνουν μία εικόνα του οικισμού εκείνης της εποχής.

Πολύ σημαντικά όμως είναι και τα κατάλοιπα της περιόδου του τέλους της Μυκηναϊκής Εποχής και της αρχής της Γεωμετρικής, δηλαδή από το 1100 έως το 800π. Χ. Σε αυτήν την περίοδο χρονολογούνται οι θολωτοί τάφοι που ανασκάφηκαν δίπλα από την Εθνική Οδό και σήμερα, μετά την κατάλληλη διαμόρφωση από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, μπορεί εύκολα να τις επισκεφτεί ο κάθε ενδιαφερόμενος.

Ακόμα κινητά ευρήματα από τον χώρο των ανασκαφών του Αερινου στολίζουν τις προθήκες του Αθανασάκειου Μουσείου Βόλου, με πιο χαρακτηριστικά τα ειδώλια γυναικείας μορφής σε σχήμα Φ και σε σχήμα Ψ (τα ειδώλια ονομάζονται έτσι, δηλαδή Φ και Ψ λόγω της θέσης των χεριών της γυναικείας μορφής).

Λίγα είναι τα ευρήματα από την κλασσική και τη ρωμαϊκή εποχή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον ,όμως, έχει ένας ρωμαϊκός οδοδείκτης που υποδεικνύει ότι κοντά στον χώρο περνούσε κάποιος σημαντικός ρωμαϊκός δρόμος. Οι 237 τάφοι της Μεσοβυζαντινής εποχής (1021 – 1118 μ. Χ.), που ερευνήθηκαν, αποτελούν το τελευταίο χρονολογικά όριο της ανασκαφής.

Δυστυχώς δεν έχουμε αρκετά στοιχεία για τους οικισμούς, δεν ξέρουμε με σιγουριά το όνομά τους, δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες και τις ιστορίες των ανθρώπων πίσω από τις πέτρες. Μπορούμε, όμως, να επισκεφτούμε αυτές τις πέτρες και να προσπαθήσουμε με το νου μας να αναπαραστήσουμε τις ζωές των κατοίκων, αγροτών και κτηνοτρόφων κατά βάση, που έζησαν εκεί χιλιάδες χρόνια πριν.