Αν με ρωτούσε κάποιος τι σημαίνει το Βελεστίνο για μένα, πραγματικά δεν θα ήξερα τι να περιγράψω πρώτο...

Μετά από 18 χρόνια παραμονής εδώ, το Βελεστίνο για μένα είναι τόπος καρδιάς. Ένας τόπος συναισθημάτων.

Σίγουρα, φεύγοντας κράτω στην καρδιά μου, εκεί όπου φυλάω όλα τα πολύτιμά μου, πάνω από όλα τους αγαπημένους φίλους.

Κάθε μέρα αποχαιρετώ μία αγαπημένη μου γωνία.

Βέβαια, θα πρέπει να σημειώσω πως η γνωριμία μου με το Βελεστίνο είχε ξεκινήσει από τα παιδικά μου χρόνια. Ακούγοντας τις διηγήσεις της μάνας μου για το μεγαλείο του ήρωα Ρήγα Βελεστινλή. Με στόμφο, λες και η ίδια της τον είχε γνωρίσει προσωπικά...

Στις αναμνήσεις των μαθητικών μου παρελάσων ακούγεται ακόμα ο Θούριος. Η Χάρτα του Ρήγα στα σχολικά μου βιβλία.

Ακόμα, το Κεφαλόβρυσο με τα ψάρια του όπου ο πατέρας μου ως έφηβος το 1957 εργαζόταν ως οικοδόμος για την αποκατάσταση της περιοχής από το σεισμό. Επισκεπτόμενος το Βελεστίνο, κατά τη διαμονή μου εδώ, το αναζήτησε και μέσα από τα μάτια του γνώρισα το θρυλικό Κεφαλόβρυσο.

Από την άλλη, εγώ έζησα ένα φεγγαρόφωτο Κεφαλόβρυσο. Μαγικό και μελωδικό από τους ντόπιους καλλιτέχνες όπως το ονειρευτηκαν οι νέοι της "ΕΝΟΔΙΑΣ".

Υπό τους ήχους του κλαρίνου του Συλλόγου Περιβολιωτών και της μουσικής των Χαμένων Πατρίδων του Συλλόγου Μικρασιατών ταξίδεψα στο παρελθον.

Στο Βελεστίνο χόρεψα στα βήματα των προγόνων μας και διασκέδασα με αγαπημένους φίλους. Μαζί τους γεύτηκα στις ταβέρνες του πεζόδρομου τις καλύτερες γεύσεις και απόλαυσα τον καφέ μου στις φιλικές καφετέριες.

Γέλασα αλλά προβληματίστηκα ίσως με τα κοινωνικά μηνυματα της θεατρικής ομάδας "ΑΕΙΡΑΝΗ".

Ταξιδεψα με το " ΜΟΥΣΙΚΟ ΒΑΓΟΝΙ" σε όλα τα δρώμενα του βελεστίνου γνωρίζοντας παράλληλα το πλούσιο παρελθόν του.

Αγνάντεψα τον κάμπο του από τον Προφητη Ηλία και με τα μάτια της ψυχής μου είδα την γιαγιά που, πέτρα - πέτρα στην πλάτη, έχτισε την εκκλησία του.

Προσευχήθηκα στον Άγιο Μήνα για ένα θαύμα. Ανέβηκα τα σκαλοπάτια του Αγίου Χαραλάμπους αναζητώντας πολλές φορές την χαμένη μου πίστη. Παρακάλεσα στην περιφορά των Αγίων Κων/νου και Ελένης να χαρίσουν υγεια σε όλον τον κόσμο. Εκκλησιαστηκα στην ενορία μου, τον Άγιο Αθανάσιο ευελπιστώντας να ζήσω πριν φύγω το όνειρο του παπα-Φανή για την ολοκλήρωση του νέου Ναού.

Καμάρωσα και χειροκρότησα τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, στις παρελάσεις.

Αναρωτήθηκα στις εκλογές, παρόλο που δεν ημουν ψηφοφόρος, ποιος θέτει υποψηφιότητα, ποιος εκλέχθηκε. Πάντα επιθυμούσα αυτός που θα εκλεγεί να προσθέσει ένα λιθαράκι σε αυτόν τον τόπο.

Αναρωτιόμουν τις Κυριακές για την τύχη του Ρήγα Φεραίου αν και δεν είμαι καθόλου ποδοσφαιρόφιλη.

Κατά τη γνώμη μου, πάνω από όλα το Βελεστίνο είναι οι άνθρωποι.

Οι φίλοι μου που ήρθαν στη ζωή μου και θα κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Οι άνθρωποι που μοιράστηκα τις χαρές τους. Στους αρραβώνες των παιδιών τους. Στους γάμους, στις γεννήσεις, στις βαφτίσεις των παιδιών τους. Τιμή μου.

Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην μοιραστώ και λύπες.  Χωρισμούς δικών τους ανθρώπους. Έκλαψα από καρδιάς για φίλους μου που τους αποχαιρετήσαμε για την τελευταία τους κατοικία. Μου λείπουν και πάντα θα μου λείπουν.

Οι φίλοι μου μοιράστηκαν από την πλευρά τους τις χαρές μου και τις λύπες μου.

Θα νοσταλγώ απίστευτα τον καθημερινό απογευματινό καφέ κατά τον οποίο καταθέταμε τις έννοιες και τους προβληματισμους μας. Πολλές φορές, εναλλάσσονταν και μπερδευονταν τα δάκρυα με τα γέλια.

Ναι, θα μου λείψουν πολύ κάποιοι άνθρωποι. Και τους ευχαριστώ για όσα μου προσφεραν.

Ευχαριστώ αυτόν τον τόπο που με φιλοξένησε τόσα χρόνια.

Πέρα από την αγάπη μου, θα αφιερώσω ένα στίχο του Καβάφη:

"Το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

o ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου ".