Τούτες τις ημέρες με την επιδημία του κορωναϊού πολύς λόγος γίνεται για μια  ουσιαστική προστασία των ανθρώπων με την εφεύρεση του σχετικού εμβολίου. Για  πολλές ασθένειες άλλωστε χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά εμβόλια για την προστασία της παιδικής ηλικίας, καθώς και για τους ενήλικες, όπως για τον ιός της γρίπης, τον έρπητα ζωστήρα, τον πνευμονιόκοκκο κ.ά.

Για τον φιλομαθή αναγνώστη που θα διερωτηθεί πότε εφευρέθηκε ο εμβολιασμός, ως μέθοδος προστασίας του ανθρώπινου οργανισμού από τις λοιμώδεις ασθένειες, γράφονται τα παρακάτω.

Το 1701 στην Κωνσταντινούπολη είχε εμφανιστεί η φθοροποιός επιδημία της ευλογιάς, με τις χαρακτηριστικές φλύκταινες και τα σοβαρά επακόλουθα της εγκεφαλίτιδας. Το είκοσι περίπου της εκατό των μολυσμένων παιδιών αποβίωναν. Και όσα επιζούσαν θα είχαν τα χαρακτηριστικά στίγματα στο πρόσωπο, από τις ουλές που δημιουργούσε η ευλογιά. Για αυτό εξάλλου παρέμεινε η λέξη «βλογιοκομμένος».

Τότε στην επιδημία της ευλογιάς, μια αρχόντισσα της Κωνσταντινούπολης, που είχε τέσσερα αγοράκια, έντρομη επισκέφθηκε τον ιατρό Ιάκωβο Πυλαρινό, σπουδαγμένο στο περίφημο πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Του ζητούσε την γνώμη του, για να πήγαινε τα παιδιά της σε μια λαϊκή γυναίκα της γειτονιά της, που εφάρμοζε μια πρακτική κάνοντας μερικές εγχαράξεις τις παλάμες, το μέτωπο, τις παρειές και βάζοντας επάνω τους ένα υγρό, που προστάτευε το παιδί από την ευλογιά.

Ο ιατρός Πυλαρινός (1659-1718), ως επιστήμονας που οδηγείται από τον ορθόν λόγο, την λογική, παρά τις αρχικές του αμφιβολίες, για να έχει ιδία γνώση παρακολούθησε την όλη διαδικασία καθώς και την πορεία των παιδιών έναντι της ευλογιάς. Παράλληλα άρχισε να εμβολιάζει τα παιδιά  με το υγρό που λάμβανε από φλύκταινες νοσούντων, το οποίο έβαζε στους σκαριφισμούς, που έκανε όμως όχι στο μέτωπο, τις παρειές και τις παλάμες, όπου είναι τένοντες και οι περιτονίες και προκαλούνταν έντονος ερεθισμός, αλλά στα «σαρκωδέστερα μέρη», στον δελτοειδή μυ. Κατέγραφε τα εμβολιασθέντα παιδιά και την αντίστασή τους στην ευλογιά. Έτσι τεκμηρίωσε την αποτελεσματικότητα του εμβολιασμού και άρχισε συστηματικά να τον εφαρμόζει.  

Την τακτική αυτή του εμβολιασμού έναντι της ευλογιάς άρχισε παράλληλα να την εφαρμόζει στην Κωνσταντινούπολη και ο Χιώτης ιατρός Εμμανουλή Τιμόνης (1669-1720), σπουδαγμένος και αυτός στην Πάδοβα. Μάλιστα, εμβολίασε το 1717 τον γιό της Λαίδης Μοντάγκιου, (Lady Mary Worthley Montagu, 1689-1762), σύζυγος του Άγγλου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Τα γράμματά της συνέβαλαν ιδιαίτερα να εφαρμοστεί ο εμβολιασμός στην Αγγλία.

Η καινούργια μέθοδος του εμβολιασμού των Τιμόνη και Πυλαρινού για την προστασία από την ευλογιά, δημοσιεύθηκε στο διάσημο τότε περιοδικό του Λονδίνου «Philosophical Transactions», (αρ. 339, Απρίλιος-Ιούνιος 1714, τόμ. 29, 1714-1716, Λονδίνο 1717, σελ. 72-82 και 393-399 αντίστοιχα).  Μάλιστα, η μελέτη του Τιμόνη είχε ανακοινωθεί και στην Βασιλική Ιατρική Εταιρεία του Λονδίνου.

Η εργασία του Πυλαρινού εκδόθηκε στη Βενετία το 1715 σε ιδιαίτερο βιβλιαράκι με την άδεια της Παπικής Εκκλησίας, και μεταφράστηκε στα ελληνικά (Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, 1952) από τους Κων. Ν. Αλιβιζάτο και Γεώργιο Πουρναρόπουλο. 

Διάδοση του εμβολιασμού

Η νέα μέθοθος του εμβολιασμού για την προστασία από την ευλογιά έκτοτε άρχισε να διαδίδεται στην Ευρώπη. Ο περιηγητής Aubry De La Montraye στο ταξιδιωτικό του βιβλίο, Voyage en Europe, Asie et Afrique, (Χάγη 1727) αναφέρει ότι ευρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη το 1712 επισκέφθηκε τον γιατρό Τιμόνη, που ήταν φημισμένος για τον εμβολιασμό κατά της ευλογιάς, και στο Παράρτημα του βιβλίου του δημοσίευσε τη μελέτη του Τιμόνη.

Επί πλέον, η μέθοδος του εμβολιασμού των Τιμόνη και Πυλαρινού διαδίδεται και  στην Αμερική, όταν το 1721 είχε ξεσπάσει μια μεγάλη επιδημία ευλογιάς στη Βοστόνη. Τότε, ο ιατρός Zabdiel Boylston, (1680-1766), αναδημοσιεύει τις μελέτες τους από το αγγλικό περιοδικό «Philosophical Transactions», σε βιβλίο την ίδια χρονιά και εφαρμόζει τον εμβολιασμό εισάγοντας στην Αμερική την νέα μέθοδο του εμβολιασμού των Τιμόνη και Πυλαρινού για την προστασία από την ευλογιά.

Μάλιστα, ο Βολταίρος από το Λονδίνο το 1728 σε επιστολές του διερωτάται γιατί στη Γαλλία χάνονται τόσες ζωές από την επιδημία της ευλογιάς, και δεν εφαρμόζουν, όπως στην Αγγλία τον εμβολιασμό για να προστατευθούν τα παιδιά. Πολλοί διάσημοι ιατροί εφάρμοσαν τη νέα μέθοδο του εμβολιασμού,  όπως  ο Th. Tronchin, ο οποίος μάλιστα έγραψε το λήμμα «Inoculation», στο οποίο μνημονεύει τους εισηγητές της νέας μεθόδου του εμβολιασμού, Εμμ. Τιμόνη και Ιάκ. Πυλαρινό.  στη Γαλλική Εγκυκλοπαιδεία των Diderot  και D’ Alembert, που ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε το 1751.

Με την εφαρμογή του εμβολιασμού, του αποκληθέντος «ευλογιασμού» η θνησιμότητα από την ευλογιά κατήλθε περίπου στο 1%. Και το σημαντικότερο είναι πως ογδόντα χρόνια αργότερα, το 1798, τεχνική του εμβολιασμού των Τιμόνη και Πυλαρινού τροποποιήθηκε από τον Ed. Jenner, ο οποίος αντί για υγρό από τις φλύκταινες των νοσούντων ανθρώπων έπαιρνε υγρό από τις φλύκταινες νοσούντων αγελάδων, με λιγότερες παρενέργειες, είναι ο αποκληθείς δαμαλισμός. 

Ο πρώτος ανοσολόγος  

Ο Ιάκωβος Πυλαρινός θεωρείται ως ο πρώτος ανοσολόγος, (Morton’s Medical Bibliography, 1993, σελ.838, «He is the first immunologist»», διότι το 1701 άρχισε την επιστημονική εφαρμογή του εμβολιασμού.  Η εφεύρεση αυτή του εμβολιασμού αποτελεί την μοναδική ελληνική συμμετοχή στην πρόοδο της ιατρικής μετά από εκείνες των αρχαίων Ελλήνων και των Βυζαντινών ιατρών. 

(Εκτενέστερα στο http://karaberopoulos.gr/karaberopoulos/pdf/emvoliasmos.pdf)