Η κυβέρνηση δεν τοποθετείται για τη λίμνη Κάρλα και για τις εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου με τα ψάρια στον Παγασητικό «επειδή έχει λερωμένη τη φωλιά της», τόνισε ο Βασίλης Μεταξάς, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στο πλαίσιο σχετικής ενημέρωσης που έγινε κατά τη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Υδατικών Πόρων της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος της Βουλής. 

Μεταφέροντας την οργή και την αγανάκτηση των κατοίκων και των επισκεπτών της Μαγνησίας, ο βουλευτής του ΚΚΕ στάθηκε και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση περιορίστηκε σε μια ενημέρωση των 5 σειρών κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της επιτροπής που κατά τα άλλα είχε ειδικό θέμα το ζήτημα της Κάρλας και του Παγασητικού.

Όπως υπογράμμισε ο Β. Μεταξάς, «η κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει σε μια σειρά ερωτήματα, όπως για πόσο καιρό αναπτυσσόταν ο υπερπληθυσμός ψαριών πριν φτάσουν στον Παγασητικό, γιατί δεν εντοπίστηκε το φαινόμενο στην αφετηρία του, γιατί δεν λήφθηκαν όλα τα έκτακτα μέτρα παρακολούθησης και αντιμετώπισης του φαινομένου και των προεκτάσεών του». Ταυτόχρονα ανέφερε πως η κυβέρνηση απαιτείται να πάρει και συγκεκριμένα μέτρα άμεσα στη βάση των εξής ερωτημάτων: «Αν υπάρχουν νεκρά ψάρια στον Παγασητικό και στην περίπτωση αυτή πως θα απομακρυνθούν, τι επιβάρυνση έχει προκληθεί στο οικοσύστημα της θάλασσας και τι μέτρα θα παρθούν για την αποκατάστασή του». Δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση, όπως ανέφερε, η δήλωση της αντιπεριφερειάρχη Μαγνησίας: «Περισυλλέξαμε ό,τι μπορούσε να περισυλλεχθεί». 

Σε σχέση με τα ζητήματα των υδάτων ανέδειξε ότι ενώ από τη μία πλευρά, οι επιστήμονες επισημαίνουν την ανάγκη για επαρκές και ποιοτικό νερό για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, από την άλλη η λειψυδρία ορίζεται από τις κυβερνήσεις και την Ε.Ε. με όρους αγοράς. Ως «ανισοκατανομή ανάμεσα στη ζήτηση και στην προσφορά», όπως τόνισε ο γ.γ. του Υπουργείου Περιβάλλοντος.

Ειδική αναφορά έκανε και στην οδηγία-πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το νερό που μιλάει για μείωση της ζήτησης, την ώρα που «χάνουμε μεγάλες ποσότητες νερού που καταλήγουν στον Παγασητικό». Οδηγία που λέει «όχι στα μεγάλα έργα στα βουνά, όπου συγκρατείται το νερό, γιατί είναι κοστοβόρα, με την έννοια του κόστους που θέτει η ΕΕ, οι κυβερνήσεις για τα ζητήματα του περιβάλλοντος και της προστασίας της ζωής. Ό,τι δεν έχει παραγωγικό αποτύπωμα για έναν επιχειρηματικό όμιλο είναι κόστος».

Για το παιχνίδι με το μπαλάκι ευθυνών, στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση, ο Β. Μεταξάς τόνισε: «Κάνατε διάχυση των αρμοδιοτήτων σε δήμους περιφέρειες, σπάσατε οργανισμούς και τώρα χύνετε κροκοδείλια δάκρυα». 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δημιουργία του ΟΦΥΠΕΚΑ με τον οποίο: «καταργήσατε τους φορείς διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών, τους συγχωνεύσατε, για να γλιτώσετε κόστος». Και κυρίως για να μετατραπούν οι προστατευόμενες περιοχές σε πεδίο δόξης λαμπρό για επενδύσεις, για την προώθηση της πράσινης ανάπτυξης (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά) με τις γνωστές επιπτώσεις. Ζητήματα στα οποία ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ έχουν συμφωνήσει και προωθήσει από κοινού. Όπως και για τα έργα ύδρευσης και άρδευσης, τα οποία επιλέγονται με κριτήριο το «νερό-εμπόρευμα» και τη λογική της «μείωσης της ζήτησης».

Απαντώντας στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει ότι «κάνει έργα», δίνοντας το στοιχείο μάλιστα ότι έχουν δοθεί 1,5 δισ. ευρώ, αποκάλυψε ότι αυτά δόθηκαν για να προωθηθούν τα κριτήρια που θέτει η Ε.Ε. για τη μετατροπή του νερού σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τοποθέτηση ψηφιακών υδρομετρητών για να «χαρατσώνεται πιο αποτελεσματικά ο λαός και να λέει το νερό-νεράκι».

Ο Β. Μεταξάς αναφέρθηκε και στη δήλωση του πρωθυπουργού για την εγκατάλειψη υδροφόρων καλλιεργειών, όπως το βαμβάκι, ακριβώς επειδή το «επιτάσσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που εισάγουν από αλλού πιο φθηνό». 

Τέλος, ανέδειξε ότι η λύση ανάμεσα στο χάσμα μεταξύ επιστημονικής και τεχνολογικής δυνατότητας και της πολιτικής που ακολουθούν κυβερνήσεις και Ε.Ε. βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ. Δηλαδή στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, με το νερό να είναι κοινωνικό αγαθό. Όπου το κριτήριο για την αξιοποίησή του θα συμβαδίζει ανάγκες του λαού, με τις μονάδες επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης-άδρευσης-αποχέτευσης να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία.