Αντικειμενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι μια δύσκολη υπόθεση, που προϋποθέτει αφοσίωση, σταθερότητα, συναισθηματική και χωρική εγγύτητα (να είσαι εκεί με φυσική και συναισθηματική παρουσία), να δίνεις το παράδειγμα (βλ. πάπια- παπάκια), να συναισθάνεσαι, να είσαι ο μέντορας και πόσα άλλα, που εμείς οι ψυχολόγοι ίσως και οι εκπαιδευτικοί συνηθίζουμε να λέμε.

 

Και τα έρμα τα παιδάκια τα παίρνει η μπάλα σε μια αγωνιώδη υπερπροσπάθεια των γονέων να τα κάνουν όλα by the book, ξεχνώντας καμιά φορά να εστιάσουν στα απλά, στα ουσιώδη.

 

Είναι το παιδί μου χαρούμενο;

 

Έχει φίλους;

 

Πώς είναι το κλίμα στο σπίτι; Υπάρχει αγάπη και ζεστασιά στους γονείς;

 

Πώς είναι η κοινωνική ζωή της οικογένειας;

 

Και από χαρά πως πάμε;

 

Πώς περνάμε τα ΣΚ;

 

Η εμπειρία μου ως μαμά και ψυχολόγος μου λέει ότι ίσως πρέπει να γυρίσουμε λίγο πίσω στα βασικά. Αυτά που έκαναν ενδεχομένως και οι γιαγιάδες και οι παππούδες χωρίς να έχουν ιδιαίτερες γνώσεις. Δώστε ΧΡΟΝΟ στα παιδιά σας, η γνώση σαφέστατα έχει τεράστια αξία, αλλά η ΧΑΡΑ, η ΦΙΛΙΑ κάνουν θαύματα, στην απόκτηση αυτής. Άρα λοιπόν, δεν πειράζει αν το παιδί δεν τα κάνει όλα τέλεια, αφήστε το να επιλέξει φίλους, δραστηριότητες. Δώστε του χώρο να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του, να μάθει να είναι ευτυχισμένο, ενώ ταυτόχρονα κάνετε και εσείς το ίδιο. Οι χαρούμενοι γονείς έχουν χαρούμενα παιδιά και αυτό είναι το σπουδαίο. Καλλιεργείστε από κοινού την τέχνη της ευτυχίας….

 

Κάθε μέρα χτυπάει ένα κουδούνι.

 

Ακούστε το λοιπόν…