Οι Μικρασιάτικες ρίζες μου από την Καππαδοκία και οι ανεξίτηλες Παιδικές μου μνήμες από τα προσφυγοχώρια της περιοχής Αλμυρού, με δονούν όταν βρίσκομαι στη Νέα Ιωνία και σ’ αυτό το συναρπαστικό πολιτικό ταξίδι που ξεκίνησα φέτος για πρώτη φορά, με "φάρο" το Κίνημα της Αλλαγής, διεκδικώντας την ψήφο των συμπατριωτών μου στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου.

Κι είναι μεγάλη η συγκίνηση, να πατώ το πόδι μου στον πάλαι ποτέ "Συνοικισμό" και να επικοινωνώ με πολίτες με τους οποίους με δένουν η κοινή καταγωγή, τα ίδια ήθη και έθιμα, οι ίδιες πικρές εμπειρίες της προσφυγιάς, οι ίδιες περήφανες αξίες καταγωγής.

Το 1922 εκείνα τα πλοία που έφτασαν μεν εδώ, αλλά έκτοτε δεν είχαν ποτέ γυρισμό, μας έφεραν στη Μητροπολιτική Ελλάδα, αποκόπτοντάς μας από τις αγαπημένες και αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολής, αφήνοντας στα στήθη μας ανοιχτές πληγές, πληγές που -100 σχεδόν χρόνια τώρα- δεν λένε να κλείσουν, δεν υποκύπτουν στο αμείλικτο πέρασμα των χρόνων.

Αφιερώνω την επιστολή μου, αυτή, ειδικότερα στη `Μικρασιάτισσα μάνα`, εκείνη που πρώτη έδωσε το σύνθημα της δουλειάς και της αναδημιουργίας, ξεπερνώντας το πένθος και την ορφάνια.

Είναι η μάνα εκείνη που πρωτοείπε το ιστορικό: `Εμπρός, όλοι στη δουλειά… Κι αν χάσαμε τα δαχτυλίδια, μας έμειναν τα δάχτυλα`.

Η πρόσφυγας Μάνα ήταν εκείνη που μεγάλωσε τα δικά της ορφανά αγόγγυστα, αλλά και τα ορφανά αδέρφια του άντρα της, ακόμη και τα ορφανά της προσφυγίτικης γειτονιάς.

Σ’ αυτά τα χώματα του αφιλόξενου Ξηρόκαμπου, οι Μικρασιάτες βρήκαν ληστές να λυμαίνονται την άγρια τότε περιοχή, αλλά είχαν τα κουράγια να χτίσουν -πριν απ’ όλα- τη νέα Εκκλησιά τους, τη `Βαγγελίστρα`, σκάβοντας το χώμα με τα ίδια τους τα νύχια. Να φέρουν επίσης από την Ελληνική Σμύρνη τη «μαγιά» των ποδοσφαιρικών τους ομάδων (του Απόλλωνα και του Πανιωνίου) και `να γεννήσουν τη φημισμένη ως σήμερα και ιστορική Νίκη Βόλου`, να δώσουν "διαβατήριο" στους παραγκωνισμένους πρόσφυγες να περάσουν το γκέτο, να περάσουν τη γέφυρα του Κραυσίνδωνα και να γίνουν πασίγνωστοι σε όλη την Ελλάδα.

Βέβαια οι καιροί σήμερα δεν είναι καλοί για τη Νέα Ιωνία, οι άνεμοι των ημερών δεν είναι ευνοϊκοί, όπως λίγο ως πολύ δεν είναι φιλικοί για την υπόλοιπη Ελλάδα. Η οικονομική κρίση έχει «γονατίσει» την πατρίδα μας και
ειδικότερα `το χώμα που πατάμε έχασε πολλά από την αυτοτέλειά του, όταν η Νέα Ιωνία συνενώθηκε με τον Δήμο Βόλου`.

Η απαξίωση -αντί της ανάπτυξης- θρονιάστηκε για τα καλά πάνω από το διπλανό μας ποτάμι και μια νέα απειλή, η `μεταφορά της Ταξιαρχίας`, απειλεί να στερήσει από σοβαρούς πρόσθετους οικονομικούς πόρους την περιοχή μας. Κι όλα αυτά, κάτω από την ένοχη και ύποπτη σιωπή των Κυβερνητικών Βουλευτών, που -αντί να παλέψουν για την αναβάθμιση της πόλης- προτιμούν τα ένοχα μισόλογά τους, που θολώνουν τα προεκλογικά "νερά" κι επιτείνουν τη σύγχυση.

Στο ευρύτερο «κάδρο» της ανασυγκρότησης είναι προφανές ότι για να αναστηθεί πλέον, όχι μόνο η περιοχή μας, αλλά ολόκληρη η πατρίδα μας, "για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή". 

Κι εδώ πλέον αναδεικνύεται ο νέος ιστορικός ρόλος που καλείται, με τη βοήθεια της ψήφου σας, να διαδραματίσει το Κίνημα της Αλλαγής, με τον σκληρό αγώνα και τη βοήθεια όλων μας….