Αφιέρωμα στον άντρα μου  

Βασίλη Καραμπερόπουλο, πρώην Δήμαρχο. 

Πέρασαν τέσσερα χρόνια που έφυγες από την οικογένειά μας, σε θυμόμαστε με αγάπη, μας λείπεις. 

Από μικρός είχε στο αίμα του τη δημοσιογραφία. Ήταν χαρισματικό και δραστήριο παιδί. 

Στο Δημοτικό σχολείο και δύο χρόνια στο Αστικό, ήταν πρώτος σε όλα τα μαθήματα, δύο βαθμούς μπροστά από το δεύτερο. Στην έκθεση ήταν άπιαστος. Όταν πήραν το Αστικό σχολείο και το μετέφεραν στο όλο, εκείνος δεν μπορούσε να ακολουθήσει λόγω οικονομικών προβλημάτων. Έμεινε να βοηθάει τον πατέρα του στο μαγαζί και να γράφει διάφορα θέματα των κατοίκων και της περιοχής, σαν τις εκθέσεις στο σχολείο. Διάβαζε όλες τις εφημερίδες του τοπικού και Αθηναϊκού τύπου και όλα τα περιοδικά. Ήθελε να έχει σφαιρική άποψη για να διαμορφώνει τη δική του γνώμη. 

Μια μέρα αποφάσισε να στείλει ένα από τα θέματα που έγραφε στην εφημερίδα Ταχυδρόμος, δοκιμάζοντας την τύχη του. Προς μεγάλη του  έκπληξή το είδε γραμμένο την επόμενη μέρα χωρίς να του αλλάξουν ούτε ένα κόμμα ούτε μια οξεία. Αυτό του έδωσε μεγάλο θάρρος, συνέχισε να γράφει από το 1940-41 που ήταν 14-15 χρονών, έως το 1957 που έγινε ο μεγάλος σεισμός με επίκεντρο το Βελεστίνο. 

Ο τότε ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας Ταχυδρόμος, σκόρπισε όλους τους δημοσιογράφους στον Αλμυρό, Σποράδες, Πήλιο και στο Βόλο, για το Βελεστίνο άφησε τον Βασίλη Καραμερόπουλο που δεν τον ήξερε φατσικά αλλά μόνο από τα δημοσιεύματά του. Πήρε τη Νίτσα Κολιού, και αυτή νέα δημοσιογράφος τότε, και ήρθαν στο Βελεστίνο να τον βρούν. Όταν τον είδε κατάλαβε με τι άνθρωπο συνεργαζόταν τα προηγούμενα χρόνια, με ένα σοβαρό κα υπεύθυνο άνθρωπο. Περπάτησαν μαζί και είδαν τα χαλάσματα και την καταστροφή που έκανε ο σεισμός στο Βελεστίνο και τα χωριά της περιοχής και όχι μόνο, γιατί η ακτίνα του σεισμού ήταν μεγάλη και καταστράφηκαν χωριά και από άλλους νομούς. 

Όταν τελείωσε η περιοδεία στα χαλάσματα, τον έβαλε υπεύθυνο για όλη την περιοχή Βελεστίνου και στα χωριά εκτός νομού που είχαν ζημιές. 

Το 1960 τον κάλεσε στο γραφείο του και του είπε ότι θέλε να δουλέψει στη δικιά του εφημερίδα, του έδωσε τη δημοσιογραφική ταυτότητα, κάνοντας τον επίσημα δημοσιογράφο. Ο Βασίλης τον ευχαρίστησε για τη μεγάλη προσφορά.  

Το 1961 που παντρευτήκαμε, ήρθε  ίδιος στο σπίτι μας, και του ζήτησε να επεκτείνει τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα και έξω από το Νομό Μαγνησίας, στην επαρχία Φαρσάλων, στον Πλατύ κάμπο, την Αγιά και τα παρακάρλια χωρία έως τα Κανάλια. 

Έτσι κι έγινε μέχρι το 1975. Μετά βγήκε δήμαρχος και σταμάτησε η συνεργασία. Έγραφε μόνο τα τοπικά νέα και γεγονότα όπως και πριν. 

Τα δημοσιεύματα του τα υπέγραφε ως ΒΚΑΡ. Έτσι τον ήξερε το αναγνωστικό του κοινό και στον Ταχυδρόμο και στη Θεσσαλία, στην οποία έγραφε επίσης για πολλά χρόνια. Τα κείμενά του διαβάζονταν πολύ στις πόλεις, στην επαρχία , όπου έφταναν οι βολιώτικες εφημερίδες. 

Έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ κατά τη ρήση του Ρήγα Φεραίου: Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. 

Η δημοσιογραφία ήταν το χόμπι του. 

Η αξία του Βασίλη Καραμπερόπουλου, για μένα τη γυναίκα του, που τον έζησα από κοντά όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν ούτε στα πολλά λεφτά, ούτε στα πτυχία. Ήταν αυτοδίδαχτος, είχε ακέραιο , δυνατό και καλλιεργημένο χαρακτήρα. Είχε μεγάλη ψυχική θέληση και ανθρωπιά. Το μυαλό του ήταν μια αστείρευτη πηγή γνώσης. Ήταν προσγειωμένο άτομο, με ήθος γι΄ αυτό και η εκτίμηση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια τον εκτιμούσαν πολύ. Η εκτίμηση δεν αγοράζεται μόνο κατακτιέται. 

Η εκτίμηση και η καλοσύνη του κόσμου ήταν και είναι για μας το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μας.  

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που κατάλαβαν την αξία του. 

Όσο για μένα, όσο ζω και μπορώ , θα γράφω για σένα κάθε χρόνο στις 17 του Σεπτέμβρη. 

Το τραγούδι μου είναι: Αχ νάξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμη σου. 

Καλή ανάπαυση 

Με αγάπη η γυναίκα σου  

Βαγγελή.