"Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ". Σύμφωνα με το θρύλο, η συγκεκριμένη φράση είναι ο τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών. Η φράση αυτή, έχει χαρακτηρισθεί από ιστορικούς και φιλολόγους ως ένα "σήμαντρο" που συμβολίζει το τέλος ενός κόσμου.

Θα μπορούσαμε να πούμε, πως και στη χώρα μας βιώνουμε μια μακρά περίοδο που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Μια εποχή που χαρακτηρίστηκε από μια μεγάλη περίοδο κοινωνικής ευμάρειας και οικονομικής ανάπτυξης, που κοντά στο 2010 αποδείχθηκαν επίπλαστες και σαθρές. Με την έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 κλείνει η ιστορική περίοδος της αυταπάτης του "ελληνικού ονείρου", που από το ράλι ανόδου του χρηματιστηρίου το 2000, κατέληξε στη δημιουργία 1,5 εκατομμυρίου ανέργων το 2012 και οδήγησε στη φτώχεια και στην ένδεια εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.

Θα τολμούσαμε να πούμε, πως και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ βιώνει ένα τέλος εποχής και της δικής του αυταπάτης. Και αυτό το τέλος εποχής, προφανώς, δεν αφορά τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά τις μεθόδους, την οργάνωση και τη λειτουργία ενός κομματικού οργανισμού που εξάντλησε την ιστορική του αποστολή. Οι χιλιάδες πολιτών που γεμίζουν ασφυκτικά τις ανοιχτές εκδηλώσεις του προέδρου Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και που έσπευσαν να οργανωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και μετά την 26η Μάη, στέλνουν στο εσωτερικό του κόμματος το μήνυμα της αναγκαίας ανανέωσης και αναβάθμισης της λειτουργίας του.
Ο δημόσιος διάλογος, μονοπωλείται ορισμένες φορές στο τι έγινε στο παρελθόν και σε επίδειξη των πεπραγμένων των κομμάτων, σε "επικήδειους" για τα αίτια της ήττας ή και σε ιστορικές έριδες που δεν έχουν καμία σχέση με τις απαιτήσεις του σήμερα. Σίγουρα, δεν πρέπει να λησμονούμε το τι πετύχαμε και πρέπει να κάνουμε και τις απαραίτητες συγκρίσεις ανάμεσα στις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και στις επιλογές του πολιτικού συστήματος της χρεοκοπημένης Ελλάδας. Ας μην υποτιμούμε, όμως, την γνώση και την μνήμη της κοινωνίας. Ο κόσμος, γνωρίζει καλά το τι συνέβαινε μέχρι το 2015 αλλά θυμάται καλά και τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από το 2015 και μετά. Η επίκληση στο παρελθόν, ακόμη και στο πρόσφατο, δεν πρόκειται να κάνει σοφότερη μια κοινωνία που βίωσε για τα καλά τις επιπτώσεις της κρίσης.

Επιβάλλεται, λοιπόν, να μιλήσουμε με όρους μέλλοντος. Να μιλήσουμε για τις εργασιακές σχέσεις στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη αγορά, για την κλιματική αλλαγή –κλιματική κρίση σύμφωνα με τη πρόσφατη διεθνή βιβλιογραφία- για τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και για τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες. Να αναφερθούμε στην επερχόμενη απειλή της γήρανσης του ελληνικού και ευρωπαϊκού πληθυσμού, αλλά και στο μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα που αποτελεί μια νέα πραγματικότητα.
Οφείλουμε, να εστιάσουμε στην αλλαγή του αναπτυξιακού υποδείγματος και στον παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας. Να δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στα ζητήματα εμβάθυνσης της Δημοκρατίας και διεύρυνσης των δικαιωμάτων, σε μια εποχή που θεριεύει η ακροδεξιά και το μίσος για τον άλλο.

Στο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, απαιτείται να διεκδικήσουμε, η πατρίδα μας να συνεχίσει ως παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή και να μην μετατραπεί σε "δορυφόρο" ξένων συμφερόντων. Να συνθέσουμε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, με σκοπό να ανακτήσουμε την εθνική μας αυτοπεποίθηση και να ασκήσουμε γενναία εξωτερική πολιτική προς όφελος της ειρήνης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης των λαών, χωρίς υποχωρήσεις στα εθνικά μας δίκαια και κεκτημένα.

Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές, δεν αποτελούν μια συνηθισμένη αναμέτρηση για την επικράτηση κάποιου κόμματος, αλλά θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τους όρους ιδεολογικής ηγεμονίας για την Ελλάδα της νέας εποχής. Μια ιστορική περίοδος έκλεισε, όμως τώρα θα μπούνε οι βάσεις και τα θεμέλια που θα οικοδομηθεί η Ελλάδα του αύριο. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως το "παιχνίδι" δεν τελείωσε στις 26 Μάη, όπως κάποιοι θέλουν να ελπίζουν και με αυτό τον τρόπο να προδικάζουν την τελική επιλογή του ελληνικού λαού.

Επίσης, ορισμένοι, επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναγίνει ο Συνασπισμός της δεκαετίας του 90’. Τους απαντάμε, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει η Προοδευτική Συμμαχία στην Ελλάδα της νέας εποχής και το μεγαλύτερο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε όλη της Ευρώπη. Θα γίνει η φωνή όλων όσων αγωνίζονται για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και αναγκαίος. Η 7η Ιούλη, δεν είναι ο τελικός προορισμός, αλλά ένας σημαντικός σταθμός του ελληνικού λαού στην πορεία του, για τις λεωφόρους του μέλλοντος.

Με πείσμα και αποφασιστικότητα, λοιπόν, δίνουμε τη μάχη των εθνικών εκλογών με μοναδικό γνώμονα το όφελος του ελληνικού λαού. Και αυτή η μάχη πρέπει να είναι νικηφόρα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στην ιστορία μας, το χρωστάμε στη κοινωνία ολόκληρη.