Ο ίδιος, γράφει στο Μουσικό Βαγόνι για αυτές τις αξέχαστες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού:

Τεταρτοετής φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας τότε, κατάφερα με μεγάλη δυσκολία να εξασφαλίσω το μαγικό χαρτάκι (εισιτήριο) για να παρακολουθήσω τον αγώνα μπάσκετ Ελλάδα - Γιουγκοσλαβία στο Σ.Ε.Φ.

Η πολύ καλή πορεία της αγαπημένης των Ελλήνων έκανε τα εισιτήρια ανάρπαστα, αλλά ήμουνα τυχερός που κάποιος της παρέας δεν ήθελε να πάει, οπότε επωφελήθηκα για να πάρω το εισιτήριο.

Μέχρι εκείνη την ημέρα είχα παρακολουθήσει τους αγώνες από την τηλεόραση. Μετά την πρόκριση από τους ομίλους ξεκίνησαν τα πανηγύρια των κατοίκων της πρωτεύουσας που κατέληγαν στο συντριβάνι της Πλατείας Ομόνοιας. Ακολούθησε η πρόκριση στα ημιτελικά μετά τη νίκη απέναντι στην Ιταλία κι έτσι  ήρθε η ώρα του ημιτελικού.

Δεύτερη φορά αντιμέτωποι με τη Γιουγκοσλαβία στη διοργάνωση (στους ομίλους η Ελλάδα είχε επικρατήσει 84-78). Νωρίς νωρίς οι σταθμοί του ηλεκτρικού (μετρό τώρα) γεμάτοι κόσμο με μοναδικό προορισμό το ΣΕΦ. Οι Έλληνες φίλαθλοι αγκαλιασμένοι εισέρχονται στο ΣΕΦ διψώντας για τη μεγάλη νίκη που θα μας έφερνε στον τελικό.

Κάνουν την εμφάνισή τους στο παρκέ, η Ελλάδα των Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα και η Γιουγκοσλαβία των Πέτροβιτς, Ντίβατς, Ράτζα. Μία αναμέτρηση αμφίρροπη στην οποία η διακύμανση του σκορ μας κράτησε σε τεράστια αγωνία. Τα συναισθήματα των φιλάθλων άλλαζαν αρκετές φορές με τη διαμόρφωση του σκορ. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν αδύνατο να μείνεις στο κάθισμά σου. Η εξέλιξη του αγώνα δημιούργησε φοβερό παλμό και αγωνία ένα γήπεδο ολόκληρο βρισκόταν στο πόδι. Τα συνθήματα "Ελλάς-Ελλάς" και "Ελλάς μπορείς μπορείς να προκριθείς" κυριαρχούν στη διάρκεια του αγώνα. Ο κόσμος αγκαλιάζονταν ανεξάρτητα αν γνωρίζονταν μεταξύ τους ή όχι. Η λήξη του αγώνα βρίσκει την Εθνική μας νικήτρια με 81-77 και ταυτόχρονα της εξασφαλίζει τη θέση στο μεγάλο τελικό. Ο Κώστας Πολίτης με τους παίχτες πανηγυρίζουν μαζεμένοι σαν ένα κουβάρι, όπως το ίδιο και οι φίλαθλοι με έντονη συγκίνηση και πολλοί με δάκρυα στα μάτια.

Μετά από αρκετή ώρα αποχωρούμε από το γήπεδο, ιακανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, με προορισμό πού αλλού στο συντριβάνι της Ομόνοιας που κορυφώνονταν οι πανηγυρισμοί. Σε δύο ημέρες ακολουθούσε ο μεγάλος τελικός. Ηταν μοναδική η εμπειρία που έζησα. Εύχομαι σαν χώρα να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές, όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά γενικότερα στον αθλητισμό.

Ο μεγάλος ημιτελικός του 1987: