Το ημερολόγιο γράφει 17 Απριλίου 2011 και μία καινούρια σειρά κάνει πρεμιέρα στους δέκτες του ΗΒΟ. Η πρώτη σεζόν δεν κάνει πολύ υψηλά νούμερα αλλά ούτε και ήταν αναμενόμενο, όπως δεν ήταν και αναμενόμενο αυτό που θα ακολουθούσε το καλοκαίρι του ίδιου έτους.

Από στόμα σε στόμα η σειρά διαδίδεται και ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να αναζητούν τα δέκα μόλις επεισόδια. Χρόνο με τον χρόνο η σειρά αυξάνει τα ποσοστά τηλεθέασης και τα παράνομα "κατεβάσματα" εκτοξεύονται. Μέχρι να τελειώσει η 3η σεζόν, σχεδόν όλοι ξέρουν το όνομα της σειράς και οι περισσότεροι υποκύπτουν στον πειρασμό να της ρίξουν μια ματιά. Σχεδόν κανένας δε χρειάζεται δεύτερη για να κολλήσει.

Κάθε καινούριο επεισόδιο γίνεται αντικείμενο συζήτησης στη δουλειά, στο σχολείο, στις καφετέριες, στο ίντερνετ. Όταν όλος ο πλανήτης ασχολείται πλέον μαζί της, αρχίζουν να ξεπηδούν και προσδοκίες, απαιτήσεις, απόψεις. Και κάπου εδώ αρχίζουν και τα "προβλήματα".

Έχουμε φτάσει στο σημείο που τα γεγονότα επί της οθόνης πλησιάζουν αυτά των βιβλίων στα οποία βασίζεται η ιστορία και είναι προφανές ότι σύντομα θα τα προσπεράσουν. Οι μικρές διαφορές (σειράς - βιβλίων) γίνονται μεγαλύτερες, η σειρά ξεπερνά τα βιβλία, οι εξελίξεις τρέχουν πιο γρήγορα, οι διάλογοι χάνουν λίγο από την ποιότητά τους, η τηλεθέαση έχει εκτοξευθεί, το μπάτζετ μεγαλώνει, οι εντυπωσιακές σκηνές αυξάνονται και γιγαντώνονται σε διάρκεια, η έβδομη σεζόν τελειώνει. Είναι καλοκαίρι του 2017.

Η όγδοη και τελευταία σεζόν ανακοινώνεται ότι θα είναι μικρότερη από τις προηγούμενες, ακόμα και από την έβδομη και τα εφτά της επεισόδια, και δεν θα είναι έτοιμη πριν περάσει ένας ή ενάμισης χρόνος. Το διάστημα είναι μεγάλο και οι τύχες όλων των πρωταγωνιστών σε τεντωμένο σκοινί. Τα σενάρια που ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο κρατούν τους θεατές σε μια διαρκή αναζήτηση του πιο πιθανού ή μάλλον του πιο επιθυμητού για τον καθένα, για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, και όσο η αναμονή παρατείνεται τόσο αυξάνονται και οι προσδοκίες για ένα μεγαλειώδες φινάλε.

Και κάποτε φτάνει και η ώρα που ο τελευταίος κύκλος αρχίζει. Επεισόδιο το επεισόδιο η γκρίνια μεγαλώνει και απογειώνεται μαζί με τους τίτλους τέλους. Σε έξι επεισόδια έχουν στριμωχτεί δύο μάχες, καμιά δεκαριά θάνατοι χαρακτήρων και εξελίξεις που θα αρκούσαν για πολλές ακόμα ώρες τηλεοπτικού προγράμματος. Προσθέτοντας κάποιους κακογραμμένους διαλόγους και ορισμένα μη αρεστά γεγονότα, οι φαν νιώθουν τόσο απογοητευμένοι που έχουν ξεκινήσει καμπάνια ώστε να ξαναγυριστεί. Είναι όμως δικαιολογημένος όλος αυτός ο θυμός; Ας το δούμε λίγο πιο ψύχραιμα…

Αρχικά να θυμίσουμε ότι μιλάμε για το Game of Thrones, μία σειρά στην οποία από την αρχή της... σπέρνεται ο θάνατος και υπάρχουν αρνητικές τροπές του σεναρίου. Δεύτερον, είμαστε θεατές όχι σεναριογράφοι. Ας κρίνουμε αυτά που βλέπουμε και όχι αυτά που θέλαμε να δούμε. Τρίτον, τα περισσότερα φαινόταν να έρχονται από χρόνια. Ναι, χρειαζόταν περισσότερη ανάπτυξη για να φτάσουμε σε κάποια γεγονότα αλλά δεν υπήρχε χρόνος, για διάφορους λόγους. Deal with it...

Όλοι όμως στέκονται στα σημεία. Να δούμε όμως και λίγο το ταξίδι; Μπορούμε να διαπιστώσουμε το μεγαλείο του "The Bells"; Οδγόντα λεπτά που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε ο κινηματογράφος τις περισσότερες φορές. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε το εκπληκτικό επίτευγμα του "The Long Night"; Τεχνικά ανυπέρβλητο και τρομερά ατμοσφαιρικό... Τέλος, μπορούμε να καταλάβουμε ότι όλοι βιδωθήκαμε μπροστά στην οθόνη για το τέλος;

Ο όγδοος κύκλος δεν είχε τίποτα να αποδείξει. Ήταν απλά το κλείσιμο. Αυτό μας το έδωσε μαζί με κάποιες άκρως εντυπωσιακές σκηνές. Ήταν καλλιτεχνικά άρτιος, αν και όχι τέλειος. Αν περιμένατε το "και ‘ζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα", λυπάμαι, χάσατε. Δοκιμάστε τη Disney την επόμενη φορά.

If you think this has a happy ending, you haven`t been paying attention.