Η οικογένεια χαρακτηρίζεται ως κύτταρο της κοινωνίας, αφού αποτελεί την πρωτογενή ομάδα του κοινωνικού σώματος. Ο θεμελιακός της ρόλος δεν συνοψίζεται απλώς στην επιβίωση και βιολογική ανανέωση, αλλά επεκτείνεται και στην ομαλή λειτουργία και ανέλιξή της.  Ο διαχρονικός της χαρακτήρας καταδεικνύει την πολυσημαντότητα του ρόλου της. 

Κυρίαρχη θέση μέσα στην οικογένεια κατέχει μία γυναικεία  φιγούρα, η μάνα που πάντα φροντίζει τα θέματα της οικογένειας, μέριμνα για όλα τα ζητήματα και σκέπει τα παιδιά της με απέραντη τρυφερότητα και αγάπη.

Κάθε γυναίκα, όταν γίνεται μάνα, παύει να έχει σε πρώτη μοίρα τον εαυτό της γιατί σπάζουν τα δεσμά του εγωισμού της, ζει και αναπνέει για να βλέπει και να φροντίζει τα παιδιά της, να παρακολουθεί την πρόοδό τους και να συνδράμει με όλες τις δυνάμεις της όπου και όπως μπορεί σε οποιαδήποτε συνθήκη ζωής.

Όσοι και όσες παρέστησαν στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος Γυναικών “Υπέρεια Κρήνη” την Κυριακή 12 Μαΐου στο Βελεστίνο, με αφορμή τον Παγκόσμιο εορτασμό της ημέρας της μητέρας, ένιωσαν το βαθύ συγκινησιακό κλίμα που επικράτησε. 

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην Πρόεδρο κ. Σταυρούλα Γουλέτσιου – Γούση, τη γραμματέα κ. Ασημώ Τέτσα και σε όλα τα μέλη του Δ.Σ, για την σύλληψη και υλοποίηση της ιδέας να βραβεύσουν τρεις μάνες, παιδιών με ειδικές ανάγκες. Οι μανάδες που τιμήθηκαν για τις υψηλές αντοχές και τον καθημερινό τους αγώνα είναι οι ηρωίδες μάνες: Ξανθή Τζέκα, Δήμητρα Καναλιώτη και Μαρία Γούση.

Θα ήθελα να εστιάσω στο κομμάτι εκείνο της εκδήλωσης που υπήρξε κορύφωση συναισθηματική. Τα λόγια της κ. Καίτης Σαρηγιάννη και της κ. Μαρίας Τρουμπουτζά – Γούση, Προέδρου και Γραμματέα αντίστοιχα του Συλλόγου "Γονέων και Φίλων ατόμων με αυτισμό", για το πώς βίωσαν και βιώνουν την καθημερινότητα, ήταν καταπέλτης, γροθιά στο στομάχι για όσους θεωρούν την υγεία και την αρτιότητα αυτονόητη και δεδομένη.    

Λόγος πηγαίος και ειλικρινής, που τάραξε την γαλήνη του ακροατηρίου, μετέδωσε ρίγη συγκίνησης και προβλημάτισε βαθύτατα όλους μας.

Με αφορμή τη μέρα, την αφιερωμένη στη μάνα, θα ήθελα να παραθέσω ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη, φιλολόγου, πεζογράφου και γνωστού ποιητή που έχει ως θέμα του τη μητέρα όλων μας, την Παναγιά.

Το ποίημα ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής συνθέσεις Σκλάβοι Πολιορκημένοι, η οποία εκδόθηκε το 1927. Ο ποιητής, ακολουθώντας την δημοτική μας παράδοση, χρησιμοποιεί την μορφή της Παναγιάς, για να εκφράσει τον ανθρώπινο πόνο της μάνας· η Παναγιά κατέχεται από τα τρυφερότερα συναισθήματα για το παιδί που πρόκειται να γεννήσει αλλά και από κακά προαισθήματα για την τύχη που το περιμένει.

Η αγωνία της Παναγιάς κλιμακώνεται ως εξής:

Η Μάνα εκφράζει ανησυχία για την τύχη του παιδιού της και οραματίζεται την ζωή του ήσυχη, μακριά από τις κοινωνικές συγκρούσεις.

Η αγωνία της καταλαγιάζει προσωρινά, καθώς φαντάζεται τον τρόπο που θα εκδηλώνει την αγάπη της.

Ακολούθως οι φόβοι επανέρχονται εντονότεροι, καθώς οραματίζεται τον αγώνα του γιου της για την επικράτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η αγωνία της κορυφώνεται στο τέλος: Αναζητά έναν απομονωμένο τόπο για να κρύψει το παιδί που θα γεννήσει.

Επιγράφεται "Οι πόνοι της Παναγιάς" (απόσπασμα)

Πού να σε κρύψω γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; 

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική; 

Δεν θα σε μάθω να μιλάς και τ‘ άδικο φωνάξεις. 

Ξέρω, πως θα ‘χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, 

που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα χεις κορμάκι τρυφερό,

θα σε φιλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,

από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.

Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ, 

να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,

Να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι

κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.

Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.

Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά! 

- Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο...-

Βοηθάτε, Ουράνιες δυνάμεις, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά

την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφόγεννήσω!

Μάνα… ιερό πλάσμα και αρχέτυπο.

Μάνα λοιπόν… πηγή του Παραδείσου.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες απανταχού της οικουμένης.

Χρόνια πολλά στις γιαγιάδες που βλέπουν τις οικογένειές τους να απλώνονται και να μεγαλώνουν.